Deels geniaal

In mijn ogen zijn enkele delen van de Mijn strijd-serie van Karl Ove Knausgård de beste boeken ooit geschreven, met name de delen die zich in het Noorwegen van de jaren '80 en '90 afspelen. Naast Mijn strijd heeft Knausgård heel wat andere boeken geschreven, die mij minder bevielen. Hoewel ik ze wel bijna allemaal geniale stukjes vond bevatten. Ik was heel erg benieuwd in hoeverre 'De wolven van de eenzaamheid' geniaal was.

Mijn conclusie: het is deels geniaal. Het was heerlijk om weer meegenomen te worden naar het Knausgårdiaanse Noorwegen van de jaren '80. En om mee te leven met Syvert, een wat ander type dan de jonge Knausgård. Deze Syvert is ook intelligent en opmerkzaam, maar tegelijk ongecompliceerd, optimistisch en vol zelfvertrouwen. Het lijkt als of de auteur een versie van zichzelf heeft geschapen die hij destijds had wíllen zijn, maar niet was. Heel interessant!

Daarnaast is Syverts verhaallijn geweldig omdat er lekker wat spanning in zit: wie is toch die geheimzinnige briefschrijver uit Rusland en wat voor leuk nieuws had die ooit aan Syverts vader te melden? Ook is het fijn dat je van minuut tot minuut met Syvert meeleeft en hem ook saaie dingen ziet doen zoals boodschappen, koken en boterhammen smeren. Zo kom je echt 100% in de wereld van het boek terecht. Ik vind het ook leuk dat er een autistisch personage als Joar in Syverts verhaal voorkomt, zonder dat autisme nou direct een onderwerp is.

Helaas vond ik de tweede helft van het boek, waarin Alevtina de hoofdrol speelt, veel minder prettig lezen. De auteur gaat hierin opeens weer vol op het filosofische orgel en daarbij is Alevtina geen personage dat je makkelijk in je hart sluit. Daarnaast komt haar Rusland veel minder helder uit de verf dan Syverts Noorwegen.

Maar nogmaals; van het eerste deel heb ik enorm genoten. Dit deel maakt het meer dan waard om dit boek te lezen!