Een zacht oordeel

Ik hou erg van 'Weg met Eddy Bellegueule' en was daarom blij te merken dat 'Veranderen: methode' (eindelijk) écht het vervolg daarop is. Het verhaal vangt aan als Eddy/Edouard het dorp verlaat, en eindigt als zijn eerste boek wordt uitgegeven.

Ook dit deel van het leven van (de nog altijd jonge) Edouard is erg interessant, omdat hij in razend tempo dingen leert en meemaakt. Af en toe moest ik denken aan Elena Ferrantes Napolitaanse romans, en ik vraag me af of de auteur hier zelfs naar verwijst, door een belangrijk personage Elena te noemen, en haar moeder Nadia (naar Nadia Galiani?). Ook moest ik af en toe aan Knausgård denken, gezien de nietsontziende eerlijkheid waarmee Edouard naar zichzelf kijkt.

Echter, Ferrantes (fictieve?) Elena en Knåusgard ben ik altijd sympathiek blijven vinden, maar Edouard Louis heeft door het lezen van dit boek mijn sympathie een beetje verloren. Niet als auteur, want ook dit boek is fascinerend en meeslepend, maar als mens. Want wat een berekenende, kille jongen was (is?) hij. Ik snap dat opgroeien met armoede en verwaarlozing je gekke dingen kan laten doen. Maar de manier waarop Edouard Louis mensen gebruikt heeft, is echt gewetenloos. Hij schrijft hier en daar wel 'vergeef me' (aan Elena) maar menen doet hij het duidelijk niet heel erg. Louis is dan wel eerlijk in zijn bekentenissen, hij oordeelt erg zacht over zichzelf. Daarin verschilt hij dan weer van mijn held Knausgård.