Lezersrecensie
Ontroerend, maar soms ook verwarrend
Yui is overlevende van een tsunami. Haar moeder en dochtertje echter niet.
Yui, getekend door haar verdriet, vindt het moeilijk de draad weer op te pakken na dit grote verlies.
Als radio dj ontmoet ze een man in de uitzending die haar vertelt over een bijzondere telefooncel. Een telefooncel waarin mensen kunnen bellen met hun geliefden die er niet meer zijn.
Van heinde en verre bezoeken mensen de telefooncel om met hun verloren geliefden te communiceren.
Yui’s nieuwsgierigheid is gewekt en ook zij maakt vanaf Tokyo de lange reis naar het bergdorp waar de telefooncel zich bevindt.
Daar aangekomen, heeft ze echter niet de moed om zelf de hoorn op te pakken. Wel ontmoet ze de vele mensen die daar ook naar toe gekomen zijn, waaronder Takeshi.
Takeshi verloor zijn vrouw en bleef achter met hun dochtertje Hana.
Er ontstaat een bijzondere band tussen Yui en Takeshi en samen reizen zij meerdere malen af naar de telefooncel.
Zal Yui ooit de moed hebben om zelf te bellen met haar moeder en dochter? En zo ja, wat zou zij dan te horen krijgen?
‘Dingen die we toevertrouwen aan de wind‘ klinkt als een prachtige en liefdevolle roman en in wezen is dat het ook.
Het verhaal begint met een proloog waarin we Yui ontmoeten en die ons een kleine blik in de toekomst geeft.
Het boek is daarnaast verdeeld in twee delen.
In het eerste deel maken we kennis met Yui en haar verhaal. Laura geeft ons voldoende verdieping en achtergrond om de beweegredenen van Yui te begrijpen. Daarnaast komen de emoties van Yui erg goed over.
In het eerste deel wordt ons ook meer uitgelegd over de telefooncel en ontmoeten we de mensen die er gebruik van maken. Zo ook Takeshi.
In dit eerste deel groei je langzaam mee met Yui, Takeshi en ook Hana.
De hoofdstukken zijn kort en dat maakt het boek prettig leesbaar. Sommige hoofdstukken bevatten maar enkele zinnen. Deze hoofdstukken bevatten feitjes of herinneringen.
In eerste instantie vond ik deze hoofdstukken verwarrend, maar naarmate je verder leest, weet je ze in het juiste perspectief te plaatsen. En zeker de opgeschreven herinneringen zijn prachtig en laten je zien hoe waardevol herinneringen zijn.
Het tweede deel van het boek gaat verder waar het proloog eindigde en op deze manier krijg je tevens een compleet beeld van de toekomst. De manier van uitwerken vond ik bijzonder en interessant.
De meeste hoofdstukken worden verteld vanuit Yui en alhoewel ik gecharmeerd ben van de wijze waarop Laura schrijft, vond ik de wisselende perspectieven hier en daar verwarrend.
Yui wisselt in haar verhaal af tussen heden en verleden. Tussen gebeurtenissen en gedachten. Hier moest ik persoonlijk erg aan wennen.
Ook was de afwisseling hier en daar abrupt waardoor het verhaal niet altijd fijn doorliep.
Laura maakt echter gebruik van prachtige woorden en kan zeer beeldend schrijven. Haar schrijfstijl was dan ook absoluut een van mijn pluspunten.
Want ondanks een heftig thema, is het zo ontzettend liefdevol en hoopvol.
De rode draad in het verhaal is absoluut rouwverwerking en daarnaast de bijzondere vriendschap die ontstaat tussen Yui en Takeshi.
Ik zou dit boek echter geen feelgood noemen.
Personages
Met een bijzondere telefooncel als in dit verhaal, kun je je voorstellen dat er meerdere personages aan bod komen.
Personages die meerdere malen hun opwachting maken.
Maar toch heb ik geen enkele keer het gevoel gehad verbonden te zijn met een personage.
Ook niet met Yui of Takeshi. Ze waren er wel, maar voor mijn gevoel toch ook weer niet.
Wat mij betreft hadden Yui en Takeshi zeker beter uitgewerkt mogen worden.
Het was mij na het lezen van het boek niet helemaal duidelijk of het nu om de telefoon ging of over de beide personages.
Conclusie
‘Dingen die we toevertrouwen aan de wind‘ is gebaseerd op een echt verhaal.
De telefooncel bestaat. De mensen die er gebruik van maken geven aan te helen. Voldoende te helen om uiteindelijk in hun eigen omgeving een manier te vinden waarop ze kunnen communiceren met hun verloren geliefden.
In grote lijnen ben ik absoluut ontroert door dit verhaal. Rouwen is mij niet onbekend en Laura Imai Messina laat ons kennismaken met verschillende vormen van rouw door dit verhaal.
Ze laat zien hoe dierbaar en belangrijk herinneringen zijn. Maar ook dat er hoop is. Dat je op een gegeven moment kunt loslaten zonder te vergeten.
De verhaallijn van Yui en Takeshi was niet helemaal de mijne en de verwarrende afwisseling ook niet, maar toch heeft het boek mij zeker wel geraakt.
Yui, getekend door haar verdriet, vindt het moeilijk de draad weer op te pakken na dit grote verlies.
Als radio dj ontmoet ze een man in de uitzending die haar vertelt over een bijzondere telefooncel. Een telefooncel waarin mensen kunnen bellen met hun geliefden die er niet meer zijn.
Van heinde en verre bezoeken mensen de telefooncel om met hun verloren geliefden te communiceren.
Yui’s nieuwsgierigheid is gewekt en ook zij maakt vanaf Tokyo de lange reis naar het bergdorp waar de telefooncel zich bevindt.
Daar aangekomen, heeft ze echter niet de moed om zelf de hoorn op te pakken. Wel ontmoet ze de vele mensen die daar ook naar toe gekomen zijn, waaronder Takeshi.
Takeshi verloor zijn vrouw en bleef achter met hun dochtertje Hana.
Er ontstaat een bijzondere band tussen Yui en Takeshi en samen reizen zij meerdere malen af naar de telefooncel.
Zal Yui ooit de moed hebben om zelf te bellen met haar moeder en dochter? En zo ja, wat zou zij dan te horen krijgen?
‘Dingen die we toevertrouwen aan de wind‘ klinkt als een prachtige en liefdevolle roman en in wezen is dat het ook.
Het verhaal begint met een proloog waarin we Yui ontmoeten en die ons een kleine blik in de toekomst geeft.
Het boek is daarnaast verdeeld in twee delen.
In het eerste deel maken we kennis met Yui en haar verhaal. Laura geeft ons voldoende verdieping en achtergrond om de beweegredenen van Yui te begrijpen. Daarnaast komen de emoties van Yui erg goed over.
In het eerste deel wordt ons ook meer uitgelegd over de telefooncel en ontmoeten we de mensen die er gebruik van maken. Zo ook Takeshi.
In dit eerste deel groei je langzaam mee met Yui, Takeshi en ook Hana.
De hoofdstukken zijn kort en dat maakt het boek prettig leesbaar. Sommige hoofdstukken bevatten maar enkele zinnen. Deze hoofdstukken bevatten feitjes of herinneringen.
In eerste instantie vond ik deze hoofdstukken verwarrend, maar naarmate je verder leest, weet je ze in het juiste perspectief te plaatsen. En zeker de opgeschreven herinneringen zijn prachtig en laten je zien hoe waardevol herinneringen zijn.
Het tweede deel van het boek gaat verder waar het proloog eindigde en op deze manier krijg je tevens een compleet beeld van de toekomst. De manier van uitwerken vond ik bijzonder en interessant.
De meeste hoofdstukken worden verteld vanuit Yui en alhoewel ik gecharmeerd ben van de wijze waarop Laura schrijft, vond ik de wisselende perspectieven hier en daar verwarrend.
Yui wisselt in haar verhaal af tussen heden en verleden. Tussen gebeurtenissen en gedachten. Hier moest ik persoonlijk erg aan wennen.
Ook was de afwisseling hier en daar abrupt waardoor het verhaal niet altijd fijn doorliep.
Laura maakt echter gebruik van prachtige woorden en kan zeer beeldend schrijven. Haar schrijfstijl was dan ook absoluut een van mijn pluspunten.
Want ondanks een heftig thema, is het zo ontzettend liefdevol en hoopvol.
De rode draad in het verhaal is absoluut rouwverwerking en daarnaast de bijzondere vriendschap die ontstaat tussen Yui en Takeshi.
Ik zou dit boek echter geen feelgood noemen.
Personages
Met een bijzondere telefooncel als in dit verhaal, kun je je voorstellen dat er meerdere personages aan bod komen.
Personages die meerdere malen hun opwachting maken.
Maar toch heb ik geen enkele keer het gevoel gehad verbonden te zijn met een personage.
Ook niet met Yui of Takeshi. Ze waren er wel, maar voor mijn gevoel toch ook weer niet.
Wat mij betreft hadden Yui en Takeshi zeker beter uitgewerkt mogen worden.
Het was mij na het lezen van het boek niet helemaal duidelijk of het nu om de telefoon ging of over de beide personages.
Conclusie
‘Dingen die we toevertrouwen aan de wind‘ is gebaseerd op een echt verhaal.
De telefooncel bestaat. De mensen die er gebruik van maken geven aan te helen. Voldoende te helen om uiteindelijk in hun eigen omgeving een manier te vinden waarop ze kunnen communiceren met hun verloren geliefden.
In grote lijnen ben ik absoluut ontroert door dit verhaal. Rouwen is mij niet onbekend en Laura Imai Messina laat ons kennismaken met verschillende vormen van rouw door dit verhaal.
Ze laat zien hoe dierbaar en belangrijk herinneringen zijn. Maar ook dat er hoop is. Dat je op een gegeven moment kunt loslaten zonder te vergeten.
De verhaallijn van Yui en Takeshi was niet helemaal de mijne en de verwarrende afwisseling ook niet, maar toch heeft het boek mij zeker wel geraakt.
1
Reageer op deze recensie
