Mam, ik kan niet meer

Betty wordt samen met haar tweelingzus Tizita geadopteerd door een Nederlands stel uit Brabant in het jaar 1997. In de jaren die volgens, nemen de ouders nog vier andere pleegkinderen op. Ze zijn gemotiveerd door de wens om kinderen een tweede kans te geven, maar als de meisjes ouder worden is het al snel duidelijk dat de ouders het niet aan kunnen. Het verstikkende en liefdeloze gedrag van vooral de adoptiemoeder ontneemt de kinderen al hun gevoel van vrijheid.
Het disfunctioneren van de thuissituatie wordt gaandeweg erger, tot het moment dat ze zich niet langer veilig kan voelen in het gezin. Te midden van de emotionele en fysieke mishandelingen die Betty als jonge tiener moet doorstaan, wordt door ongewenste benaderingen van iemand uit de buurt de situatie alleen maar ingewikkelder. Het gevoel van machteloosheid dwingt haar tot het maken van een ingrijpende keuze.

Je volgt in deze non fictie het verhaal van Betty van Brunschot. Door de manier waarop ze het verhaal verteld raakt het je. De korte hoofdstukken in het verhaal maken dat het verhaal snel wegleest onder de zwaarte van het onderwerp.

Tijdens het lezen had ik het echt te doen met Betty, haar tweelingzus en de andere kinderen die zijn opgenomen door deze ouders. Ze hadden het gevoel om een tweede kans te krijgen en in het begin was dat ook zeker zo, maar naarmate de tijd verstreek merkte je echt veranderingen. Ik kan me dan ook goed voorstellen dat dit een blijvende impact heeft op de Betty, maar ook zeker op de andere kinderen die het hebben meegemaakt of het misschien nog wel nog steeds meemaken.

Het is wel lastig om het levensverhaal van iemand te beoordelen, want het is toch iets wat iemand heeft meegemaakt. Waar in het begin de dingen nog uitgebreid verteld werden, werd het naar mate je dichter bij het einde kwam minder voor mijn gevoel. Ik had soms het idee dat het dan te snel ging en dingen overgeslagen werden en dat vind ik eigenlijk wel jammer, maar misschien is dit ook wel bewust gedaan.
Ik lees niet vaak boeken in dit genre, maar soms maak ik een uitstapje als de flaptekst me over weet te halen. Toen de uitgeverij me benaderde voor deze titel was ik ook zeker nieuwsgierig en ik ben blij dat ik dit aangrijpende verhaal een kans heb gegeven en het daardoor iets meer aandacht kan geven.