Indrukwekkkend verhaal, maar teleurstellende uitvoering

In meisje met negen pruiken neemt Sophie van der Stap je mee in een bijzonder verhaal over kanker. In dagboekvorm beschrijft ze hoe ze op jonge leeftijd de strijd tegen kanker aan moet gaan en hoe ze hier mee omgaat. Na de chemo begint haar haar uit te vallen en krijgt ze een pruik. De pruik is echter niet precies ‘Sophie’ en in geen enkele pruik voelt ze zich zo. Ze krijgt meerdere pruiken, met ieder hun eigen naam, en welke ze draagt hangt af van haar bui, of van wat ze gaat doen. De pruiken passen ieder bij een ander deel van haar persoonlijkheid en geven het verhaal – zeker omdat het echt gebeurd is – een interessante aanvulling.

“Met blonde dikke krullen tot over mijn schouders kijk ik het vreemde meisje in de spiegel aan.”

Wat betreft de inhoud van het boek vind ik meisje met negen pruiken tegenvallen. Ik mis de diepte van het verhaal. Hoewel het verhaal duidelijk over haar ziekte gaat, word je niet heel erg meegenomen in het diepe van de strijd. Het voelt haast alsof het appeltje eitje is geweest. Over haar haren en een aantal andere zaken schrijft ze veel, maar aan het eind, als ze de ziekte begint te overwinnen, voelt het ineens alsof je een heel stuk gemist hebt. Ik weet niet of dat komt doordat het zo heftig is om over te schrijven, ze het er bewust uit heeft gelaten of omdat Van der Stap nog niet veel schrijfervaring had toen ze dit boek schreef. Géén idee, maar ik mis het in het verhaal. Daarnaast schrijft Van der Stap op een manier die ik niet per se prettig vind; sommige zinnen hebben ongelofelijk veel lading en zijn onwijs mooi, laten de rillingen over mijn rug lopen, en andere zinnen voelen alsof ze helemaal niet bij haar stem, of in het boek horen.

In conclusie vind ik het een heel bijzonder idee dat iemand zich zo verschillend kan voelen met een andere pruik op en vind ik het heel erg mooi om gelezen te hebben hoe Van der Stap zichzelf staande heeft weten te houden, maar vind ik de uitwerking van het boek niet zo sterk. ​