Ik werd verleid door deze storm én door de banter

Dankjewel Harper Collins Holland voor het verstrekken van een e-ARC in ruil voor een eerlijke review. Daar gaan we:
Dit boek sleurt je er vanaf de eerste pagina direct in. Geen gezapige opbouw of een hoofdstuk lang ‘waar zijn we eigenlijk?’—nee hoor, we zitten gelijk midden in de ellende. Rhya? Gevangen. Op het punt om opgehangen te worden. Enter: commandant Scythe. Hij ziet iets in haar ogen en besluit prompt het hele kamp uit te moorden. Casual. En dan ontvoert hij haar ook nog. Love that for her!

De chemie tussen Rhya en Scythe is echt verslavend. De banter? Chef’s kiss. Ze doen héél hard hun best om enemies to lovers vibes uit te stralen (“jij bent mijn vijand!” “nee, JIJ bent mijn vijand!”) maar laten we eerlijk zijn: dit is overduidelijk reluctant allies to lovers. Maar ik ben desalniettemin nog steeds obsessed.

Wat ik ook sterk vond: Rhya’s windmagie voelt niet als een plot-tovenarij die ineens uit de lucht komt vallen. Ze heeft haar krachten al jarenlang, gebruikt ze zelfs in cruciale momenten, zonder dat ze precies wist wat het was. Dat maakt haar ontwikkeling zoveel geloofwaardiger en sterker. En dan haar liefde voor aardbeien? Ik voelde me zó verbonden. Als ik te lang geen aardbeien op heb, hunker ik ook naar het rode goud!

De wereld waarin dit alles zich afspeelt – Anwyvn, een land waar magie verboden is en fae op de vlucht worden opgejaagd – is briljant opgebouwd. Zowel de politieke situatie als de geschiedenis vóór de oorlog zijn goed uitgewerkt, zonder dat het voelt alsof je door een geschiedenisboek bladert. De wereld is rauw, intrigerend en gevaarlijk op een manier die je blijft trekken.

En dan MOET ik het even hebben over deze quote van Scythe:
“Je zegt dat je hier niet hoort, maar je hoort hier wel. Jij hoort aan mijn zijde. Dus zolang ik hier ben, zal niemand je iets maken. Begrepen?”
Sir, SIR… ik smolt. Letterlijk. Door deze man moest mijn ventilator een standje harder!

Halverwege verloor het verhaal een beetje z’n vaart. Er zat even wat minder schot in het plot, waardoor mijn aandacht verslapte. Gelukkig trekt het richting het einde weer flink aan: spannend, emotioneel en met genoeg cliffhanger-waardige momentjes om je adem bij in te houden. Al had ik stiekem gehoopt dat die vaart iets eerder was begonnen, zodat er meer ruimte was geweest om het allemaal uit te diepen.

En oh boy, ik voel een liefdesdriehoek aankomen in het volgende deel. En hoe leuk ik Scythe ook vind met al zijn sarcastische oneliners, ik weet niet of hij de beste match is voor Rhya. Maar de echte vraag is natuurlijk: gaat hij dat zelf accepteren?

Tot slot nog even een shout-out naar de vertaling: die was écht sterk. Geen krampachtige Nederengels-constructies of gekunstelde zinnen, maar een fijne, natuurlijke leeservaring die voelde alsof het boek gewoon in het Nederlands geschreven was. Kudos!