Je bent van mij is rauw, gelaagd en doordrenkt van morele grijstinten.

Soms lees je een boek waar je redelijk blanco in stapt, en voor je het weet ben je drie hoofdstukken diep en denk je: oh… dit gaat ergens heen! Nou, laat me je zeggen: Je bent van mij ging alle kanten op, en toch voelde het geen moment rommelig. Alleen rauw, echt en pijnlijk eerlijk.

Leslie D’Hondt schuwt de zware thema’s absoluut niet. We hebben het hier over biseksualiteit, eetstoornissen, alcoholverslaving, isolatie, manipulatie, machtsmisbruik en zelfs moord. En in plaats van daar een romantisch sausje overheen te gooien (zoals je in sommige YA’s weleens ziet), pakt ze alles aan zoals het is: oncomfortabel, confronterend, en ontzettend menselijk. Geen filter, geen franjes. En juist daardoor komt het zo hard binnen!

Het verhaal wordt verteld vanuit verschillende perspectieven en is verdeeld in data waarop de gebeurtenissen zich afspelen. Dankzij de korte hoofdstukken vlieg je erdoorheen, maar het is juist die opbouw die ervoor zorgt dat je steeds meer begrip krijgt voor álle personages (zelfs de volwassenen die op z’n zachtst gezegd discutabel gedrag vertonen).

En laten we het even over Selin hebben. Vanaf het moment dat zij in beeld kwam, dacht ik: meisje, ik hoop zó dat jij jezelf niet verliest in alles wat je moet dragen. En terwijl ik me er al mentaal op aan het voorbereiden was dat ze over een grens heen getrokken zou worden, gebeurde er iets wat ik zelden zie in dit soort verhalen: ze liep weg. Ze zei nee.
En ik? Ik zat daar met tranen in m’n ogen en een brok in m’n keel als een soort oudere zus die op afstand stond te juichen.

Maar wees gewaarschuwd: dit boek kent geen winnaars. Iedereen verliest iets. Iedereen draagt iets. Aan het eind voelde het alsof het verdriet nog tussen de pagina’s kleefde. Dus verwacht geen zoet einde, geen knuffelromance. Gewoon… realiteit…

De personages? Fantastisch geschreven. Ze voelen levensecht, wat ook betekent dat je ze soms het liefst even door elkaar zou willen schudden. Vreselijk herkenbaar, frustrerend menselijk en daarmee ontzettend sterk.
En het taalgebruik? Dat heerlijke Vlaamse randje gaf het nét dat beetje extra flair. Persoonlijk vond ik dat een verrijking, al kan ik me voorstellen dat je er even aan moet wennen als je nooit eerder Vlaamse YA hebt gelezen.

Kortom: Je bent van mij is rauw, gelaagd en doordrenkt van morele grijstinten. Het is geen boek dat je alleen leest met je ogen, het kruipt onder je huid en blijft daar nog even zitten. Bedankt @clavisyoungadult dat ik onderdeel mocht uitmaken van de blogtour!