Een creatieve YA-thriller met letterlijk twee kanten

Dode Meisjes Praten Niet is niet zomaar een YA-thriller — het is een flip-over boek. Een boek met letterlijk twee kanten. Je kiest zelf of je begint met Syl’s verhaal of Viola’s. Draai je het boek om? Dan begint het andere perspectief. En dat alleen al maakt het lezen tot een unieke ervaring waarbij jij als lezer ineens de regie hebt. (Behalve over je emoties. Daar heeft Sandra J. Paul namelijk nog steeds keihard de touwtjes in handen.)

Ik begon bij Syl. Ze is lief, slim, en het soort personage dat je het allerbeste gunt — wat extra tragisch is, want je weet al vanaf de eerste pagina dat haar verhaal eindigt met haar dood. Toch blijf je hopen dat het niet zo is. Dat je misschien in een tijdreisboek bent beland en haar lot nog kan veranderen. Spoiler: nope. Maar het blijft je bij, juist omdat haar verhaal zó invoelbaar is.

En dan komt Viola. Aan het begin? Irritant. Onuitstaanbaar zelfs. Als ik haar tegen was gekomen in een schoolgang, had ik haar met een grote boog vermeden. Maar… terwijl je haar kant van het verhaal leest, begint er iets te knagen. Want ja, ze blijft bot en afstandelijk — maar er zit iets onder. Iets wat niet klopt aan het beeld dat je als lezer van haar had gevormd tijdens het lezen in Syl’s perspectief.

En dan, als je beide kanten hebt gelezen, volgt de climax. De grote onthulling. En WOW, ik had het echt niet zien aankomen. Alles valt op z’n plek, en ineens snap je de personages op een heel ander niveau. De plottwists zijn loeisterk en maken het hele concept van dit flipboek méér dan een gimmick — het is essentieel voor de leeservaring.

Was het boek perfect? Niet helemaal. Je merkt af en toe dat het een vertaling is vanuit het Engels, wat soms wat stroef aanvoelt in bepaalde zinnen. “Gaat het?” als drie losse woorden omschrijven bijvoorbeeld (want in het Engels was dat “Are you alright?”), of “beste vriend” terwijl het over een meisje gaat (aangezien in het Engels voor beide geslachten “best friend” wordt gebruikt). Maar eerlijk? Dat viel in het niet bij de originele structuur, de opbouw en de emotionele impact van dit verhaal.

Want ja, het is verdrietig. Intens. Maar ook zo realistisch en menselijk. Je voelt de pijn, de spijt, de dingen die gezegd hadden moeten worden — en dat maakt het boek ijzersterk.

Kortom: Dode Meisjes Praten Niet is geen standaard YA-thriller. Het is een gedurfd, creatief én hartverscheurend verhaal dat je op twee manieren kunt lezen — maar hoe je het ook doet, de uitkomst zal je hoe dan ook raken!