Office gossip, morele dilemma’s en onverwachte vonken spatten van 'Niet Doorvertellen' af!

Toen ik dit boek oppakte, verwachtte ik eerlijk gezegd een soort Nederlandstalige The Hating Game: kantoorromantiek, wat spanning tussen collega’s, veel geplaag en knetterende chemie. Maar Niet Doorvertellen bleek totaal iets anders, en juist dat maakte het zo verfrissend!

We volgen Dorien, die haar baan dreigt te verliezen bij een magazine-uitgeverij. De enige manier om te blijven? Chatberichten van collega’s beoordelen op productiviteit (oftewel: alle juice en tea lezen). Het voelt zo fout, voor Dorien ook, maar ergens snap je haar keuzes ook wel. Eerst gebruikt Dorien haar positie nog om de hardwerkende collega’s een beetje te beschermen, maar langzaam sijpelen haar eigen onzekerheden en problemen ook in haar oordeel door. Het is messy, een tikkeltje ongemakkelijk, maar daardoor ook realistisch. Ik weet oprecht niet hoe ik met die taak om zou gaan…

Wat ik erg sterk vond, waren de relaties op de werkvloer. Niet alleen de hoofdspelers, maar ook de achtergrondcollega’s kwamen echt tot leven. Hun privéproblemen die in de chat opdoken gaven extra lagen aan het verhaal en zorgden ervoor dat ik soms meer meeleefde met die sideplots dan met het hoofdconflict. Tegelijkertijd dacht ik: hoe leuk was het geweest als Dorien juist díe mensen van buitenaf had gesteund, in plaats van alleen maar te observeren? Dat had haar rol misschien nog krachtiger gemaakt.

En ja, de plottwist. Die zag je aankomen van drie kantoren verderop. Het voelde daardoor een beetje gekunsteld dat alles zo snel werd teruggedraaid. Maar eerlijk? Ik las er vlot overheen omdat ik veel meer bezig was met hoe Dorien zich ontwikkelde: ze overwon haar angsten, nam verantwoordelijkheid voor haar keuzes en durfde eindelijk te gaan voor wat (en wie) ze zelf wilde.

Speaking of wie: kunnen we het even hebben over de chemie tussen Dorien en Joppe? Ik zat half van de bank te glijden van de cute-factor. Zijn geplaag, zijn trots toen Dorien iets eetbaars uit de keuken toverde, het was gewoon té lief. Ook de manier waarop Dorien begon te twijfelen aan haar relatie met Jakob en daardoor openstond voor Joppe’s geflirt voelde heel geloofwaardig. Daar zat voor mij echt de spark van het verhaal.

Al met al: dit boek was misschien niet wat ik vooraf verwachtte, maar het verraste me in de beste zin. Het leest vlot, de personages voelen levensecht en er zit genoeg humor en romantiek in om je met een glimlach te laten afsluiten. Ja, ik had graag een wat sterkere plottwist gezien, maar Doriens persoonlijke groei en de chemie met Joppe maakten dat ik het boek met plezier heb dichtgeslagen!

Dank aan Hamley Books en de auteur voor het verstrekken van een recensie-exemplaar in ruil voor een oprechte review.