Lezersrecensie
De Cubaanse dochter
Heden, Londen – Havana
De jonge Londense Claudia heeft het niet zo makkelijk gehad de laatste tijd. Ze verbrak recent haar verloving en na de dood van haar beste vriendin|collega onderging ze een carrièreswitch. Ze verruilde de enorme druk en stress van het financiële wereldje waarin ze zat voor het opknappen en doorverkopen van onroerend goed en voelt zich daar stilletjes aan behoorlijk goed bij.
In opdracht van haar ouders haalt ze bij een notariskantoor een voorwerp op dat iets te maken heeft met haar overleden grootmoeder die blijkbaar geboren is in Hope’s house, een opvanghuis voor ongehuwde moeders. Het is een mooi houten kistje met daarin enkele spulletjes : een oud visitekaartje van ene Christopher Dutton met een adres in Londen en een tekening van een soort blazoen. Met haar vaders hulp ontdekt ze dat het blazoen haar leidt naar het familiewapen van de familie Diaz, een vooraanstaande familie uit Cuba. Zou haar grootmoeder iets met hen te maken hebben? Was iemand hiervan op de hoogte?
Claudia is dol op feiten en informatie en heel impulsief boekt ze een vlucht naar Cuba want àls er een verborgen familiegeschiedenis te achterhalen is, zal ze er alvast alles aan doen om die bloot te leggen. Eenmaal aangekomen in Havana laat ze zich door haar chauffeur Carlos overhalen te logeren bij zijn grootmoeder zodat ze zo het échte Cubaanse leven leert kennen. Als ze navraagt doet over de familie Diaz blijkt iedereen hen wel te herinneren. Carlos brengt haar in contact met zijn vriend Mateo die de beste foodtruck runt van Havana. Zijn grootvader was jaren de huiskok van de familie Diaz. Samen met Mateo begint de zoektocht naar waar hopelijk ook de wortels van haar grootmoeder liggen. En hoe meer ze ontdekt hoe meer ze verbondenheid voelt met de familie Diaz en Havana, een plek waar ze verliefd wordt daar waar ze dat het minst verwacht.
1950, Havana, Cuba
…“Toen Esmeralda langs Christopher heen liep, stokte haar adem. Ze was zo dicht bij hem dat de stof van haar jurk zijn knie aanraakte en hij zijn vinger door de hare kon haken. Het duurde slechts een fractie van een seconde, zo kort dat het niemand zou opvallen, maar het vertelde haar alles wat ze moest weten. Hij is hier niet alleen omdat hij benieuwd was naar Cuba. Hij heeft die lange reis gemaakt omdat hij mij wilde zien.”
Het einde van de proloog belooft dat ook deze verhaallijn een pareltje is. Een verhaal over heimelijk verlangen en verboden liefde.
De beeldschone Esmeralda Diaz is 19 en de oudste dochter van één van de machtigste en rijkste families van Havana. Het was al vrij duidelijk dat ze de moederrol zou overnemen toen haar moeder stierf in het kraambed van haar vierde dochtertje. Haar vader, Julio Diaz bezit de grootste suikerrietplantages in de streek. Hij wordt dé suikerbaron genoemd en is heel geliefd in Havana en bij de Cubanen - hij is gul en behandelt zijn werknemers bijzonder goed en met het nodige respect . Esmeralda wil helemaal nog niet trouwen en laat zich graag zien in het gezelschap van haar neef om zo wat de jonge mannen op afstand te houden die begeerlijk naar haar lonken telkens ze ergens verschijnt. Als haar vader haar meeneemt naar Londen voor zaken is dit voor haar een droom die werkelijkheid wordt want ze wil zo veel mogelijk leren over de suikerhandel maar dan ontmoet ze Christopher, één van haar vaders zakenpartners. Het is voor beiden meteen liefde op het eerste gezicht maar helaas weet Esmeralda dat haar vader nooit zou toestemmen met hun relatie want Christopher is Engelsman en behoort niet tot een vooraanstaande Cubaanse familie. Ze besluiten elkaar toch te schrijven en Esmeralda vraagt zich af of ze elkaar ooit nog terug zullen zien. Als Christopher dan plots een bezoek brengt aan Havana en in de residentie van de suikerbaron staat, is dit ook meteen het begin van heel wat onenigheden en tragedie binnenin de familie Diaz.
Wat een prachtig verhaal schreef Soraya Lane. ‘De Cubaanse dochter’ is het tweede deel van de Verloren dochters serie. De overhandiging van het kistje bij de notaris is gelijklopend met het vorige deel (en ook wellicht met de andere delen die volgen) maar de rest is een geheel ander verhaal en dus prima apart te lezen.
De setting en sfeer in het zwoele exotische Cuba weet de schrijfster goed weer te geven. Parelwitte stranden, zwoele warme temperaturen, tropische groene oase met exotische bloemen en planten. Zwemmen tussen de dolfijnen in een helderblauw turquoise zee. Heerlijk geurend eten met inheemse kruiden, fruit en groente. Intieme familiebanden, warme verwelkoming van de arme maar openhartige mensen. De setting in het verleden laat ons proeven van het Havana van voor de komst van het communisme onder Castro waardoor de vele rijke families vetrokken richting Amerika.
De personages in beide verhaallijnen zijn goed uitgewerkt. Ze groeien doorheen het verhaal, eerst zijn ze wat terughoudend en zoekend maar ze komen tot bloei en worden spontaner en openhartig. Je ervaart als lezer hun tederheid en verliefdheid. We zijn getuige van hun verlangen naar geluk en het proeven van de liefde, hun doorzettingsvermogen en kracht. Ook moeten de personages in het heden hun verleden onder ogen zien, hun verliezen en rouw verwerken en hebben net daardoor die enorme aantrekkingskracht. Het is een mooi verhaal waar Claudia tijdens haar zoektocht naar haar familie alvast ook zichzelf terugvindt.
De jonge Londense Claudia heeft het niet zo makkelijk gehad de laatste tijd. Ze verbrak recent haar verloving en na de dood van haar beste vriendin|collega onderging ze een carrièreswitch. Ze verruilde de enorme druk en stress van het financiële wereldje waarin ze zat voor het opknappen en doorverkopen van onroerend goed en voelt zich daar stilletjes aan behoorlijk goed bij.
In opdracht van haar ouders haalt ze bij een notariskantoor een voorwerp op dat iets te maken heeft met haar overleden grootmoeder die blijkbaar geboren is in Hope’s house, een opvanghuis voor ongehuwde moeders. Het is een mooi houten kistje met daarin enkele spulletjes : een oud visitekaartje van ene Christopher Dutton met een adres in Londen en een tekening van een soort blazoen. Met haar vaders hulp ontdekt ze dat het blazoen haar leidt naar het familiewapen van de familie Diaz, een vooraanstaande familie uit Cuba. Zou haar grootmoeder iets met hen te maken hebben? Was iemand hiervan op de hoogte?
Claudia is dol op feiten en informatie en heel impulsief boekt ze een vlucht naar Cuba want àls er een verborgen familiegeschiedenis te achterhalen is, zal ze er alvast alles aan doen om die bloot te leggen. Eenmaal aangekomen in Havana laat ze zich door haar chauffeur Carlos overhalen te logeren bij zijn grootmoeder zodat ze zo het échte Cubaanse leven leert kennen. Als ze navraagt doet over de familie Diaz blijkt iedereen hen wel te herinneren. Carlos brengt haar in contact met zijn vriend Mateo die de beste foodtruck runt van Havana. Zijn grootvader was jaren de huiskok van de familie Diaz. Samen met Mateo begint de zoektocht naar waar hopelijk ook de wortels van haar grootmoeder liggen. En hoe meer ze ontdekt hoe meer ze verbondenheid voelt met de familie Diaz en Havana, een plek waar ze verliefd wordt daar waar ze dat het minst verwacht.
1950, Havana, Cuba
…“Toen Esmeralda langs Christopher heen liep, stokte haar adem. Ze was zo dicht bij hem dat de stof van haar jurk zijn knie aanraakte en hij zijn vinger door de hare kon haken. Het duurde slechts een fractie van een seconde, zo kort dat het niemand zou opvallen, maar het vertelde haar alles wat ze moest weten. Hij is hier niet alleen omdat hij benieuwd was naar Cuba. Hij heeft die lange reis gemaakt omdat hij mij wilde zien.”
Het einde van de proloog belooft dat ook deze verhaallijn een pareltje is. Een verhaal over heimelijk verlangen en verboden liefde.
De beeldschone Esmeralda Diaz is 19 en de oudste dochter van één van de machtigste en rijkste families van Havana. Het was al vrij duidelijk dat ze de moederrol zou overnemen toen haar moeder stierf in het kraambed van haar vierde dochtertje. Haar vader, Julio Diaz bezit de grootste suikerrietplantages in de streek. Hij wordt dé suikerbaron genoemd en is heel geliefd in Havana en bij de Cubanen - hij is gul en behandelt zijn werknemers bijzonder goed en met het nodige respect . Esmeralda wil helemaal nog niet trouwen en laat zich graag zien in het gezelschap van haar neef om zo wat de jonge mannen op afstand te houden die begeerlijk naar haar lonken telkens ze ergens verschijnt. Als haar vader haar meeneemt naar Londen voor zaken is dit voor haar een droom die werkelijkheid wordt want ze wil zo veel mogelijk leren over de suikerhandel maar dan ontmoet ze Christopher, één van haar vaders zakenpartners. Het is voor beiden meteen liefde op het eerste gezicht maar helaas weet Esmeralda dat haar vader nooit zou toestemmen met hun relatie want Christopher is Engelsman en behoort niet tot een vooraanstaande Cubaanse familie. Ze besluiten elkaar toch te schrijven en Esmeralda vraagt zich af of ze elkaar ooit nog terug zullen zien. Als Christopher dan plots een bezoek brengt aan Havana en in de residentie van de suikerbaron staat, is dit ook meteen het begin van heel wat onenigheden en tragedie binnenin de familie Diaz.
Wat een prachtig verhaal schreef Soraya Lane. ‘De Cubaanse dochter’ is het tweede deel van de Verloren dochters serie. De overhandiging van het kistje bij de notaris is gelijklopend met het vorige deel (en ook wellicht met de andere delen die volgen) maar de rest is een geheel ander verhaal en dus prima apart te lezen.
De setting en sfeer in het zwoele exotische Cuba weet de schrijfster goed weer te geven. Parelwitte stranden, zwoele warme temperaturen, tropische groene oase met exotische bloemen en planten. Zwemmen tussen de dolfijnen in een helderblauw turquoise zee. Heerlijk geurend eten met inheemse kruiden, fruit en groente. Intieme familiebanden, warme verwelkoming van de arme maar openhartige mensen. De setting in het verleden laat ons proeven van het Havana van voor de komst van het communisme onder Castro waardoor de vele rijke families vetrokken richting Amerika.
De personages in beide verhaallijnen zijn goed uitgewerkt. Ze groeien doorheen het verhaal, eerst zijn ze wat terughoudend en zoekend maar ze komen tot bloei en worden spontaner en openhartig. Je ervaart als lezer hun tederheid en verliefdheid. We zijn getuige van hun verlangen naar geluk en het proeven van de liefde, hun doorzettingsvermogen en kracht. Ook moeten de personages in het heden hun verleden onder ogen zien, hun verliezen en rouw verwerken en hebben net daardoor die enorme aantrekkingskracht. Het is een mooi verhaal waar Claudia tijdens haar zoektocht naar haar familie alvast ook zichzelf terugvindt.
6
Reageer op deze recensie
