Hard

heftig en heet,‘Het zal een uur of twaalf geweest zijn toen ze me van die hooiwagen afgooiden’ is de beroemde eerste zin van een geruchtmakend debuut. Direct na verschijning in 1934 werd De postbode belt altijd tweemaal door diverse steden in de ban gedaan wegens de gewelddadige en erotische passages. De hedendaagse lezer zal daar niet of nauwelijks meer door gechoqueerd worden. Wel wordt hij getroffen door de kracht van het korte verhaal dat ondanks de hoge leeftijd niets aan intensiteit heeft ingeleverd.
De gewiekste landloper Frank Chambers komt terecht in het Californische wegrestaurant Twin Oaks Tavern. Na een blik op Cora, de vrouw van eigenaar Nick Papadakis, hoeft hij niet lang te twijfelen over de aangeboden baan. Al snel belanden Frank en Cora in bed. De liefdesrelatie is dermate hard, heftig en heet dat het uit de weg ruimen van Nick een logische vervolgstap is. De poging tot moord mislukt en Frank kiest het hazenpad. Verdoemd tot terugkeer bij Cora, die wanhopig wordt van haar ongelukkige huwelijk sinds blijkt dat Nick graag kinderen wil, wordt een tweede moordpoging ondernomen. Uiteindelijk neemt hun leven een dramatische wending op een dag die zo vrolijk begint met een bezoek aan het strand.
In de loop der jaren is veel geschreven over de stijl van De postbode belt altijd tweemaal. Het meest treffend is een journalist van de NRC: ‘Cain suggereert spanning en complexe psychologie met een handvol ruige dialoogzinnen, erotiek met de terloopse verwijzing naar een stukje been, en groezelige seks met zinnetjes als “We deden een heleboel”.’ Cain werkte volgens het ijsbergprincipe van Ernest Hemingway: alleen het topje is zichtbaar, de fantasie van de lezer mag invullen wat zich diep onder water afspeelt.
De postbode belt altijd tweemaal lijkt een roman over de onmogelijkheid van het plegen van de perfecte moord. Maar het verhaal gaat bovenal over de chemie tussen man en vrouw. Hoewel het resultaat in dit geval vooral kwalijk is, zijn de personages nauwelijks in het hokje ‘goed’ of ‘slecht’ te plaatsen. Ze hebben allen zowel sympathieke als duistere kanten.
Nergens in het verhaal is een verklaring voor de titel te vinden. Men beweert dat deze slaat op het feit dat het manuscript maandenlang door veel uitgevers werd geretourneerd. Logischer is de uitleg dat Cain zou hebben willen aangeven dat aan het lot niet te ontkomen valt.
Door zijn minimalistische schrijfstijl is James M. Cain tot op de dag van vandaag een voorbeeld voor veel auteurs. En een inspirator voor regisseurs, want zeker vier van hen hebben zich gewaagd aan een bewerking voor het witte doek. Dankzij opname in de reeks Crimezone Classics kunt ook u zich nu voor zachtgekookt prijsje laten meeslepen door deze hard-boiled misdaadroman.