raadselachtig

Het boek begint vervreemdend. Wie is er aan het woord? Waar gaat dit over?
De schrijfstijl is vlot genoeg om te blijven doorlezen en dit vreemde verhaal proberen te doorgronden.
Er zijn “vondsten” in de buitenwijken. Bij de aanleg van metrolijnen zijn diep onder de grond steeds groepjes van tientallen lichamen, in “goede” staat, rechtopstaand met grote kracht samengeperst.

Er zijn verschillende vertellers in verschillende tijden aan het woord, wat het verhaal nog complexer maakt.
De eerste verteller is schrijver en journalist geweest. Lena is een journaliste die door haar krant erop uit wordt gestuurd. Haar vader nam haar vroeger mee het hele land door op zoek naar misdaden en ongeluk. Hij is 3 jaar geleden vertrokken en is in haar gedachten bij haar. Lena is journaliste geworden met een fascinatie voor het kwaad. Ze wil zaken doorgronden. Haar hoofdredacteur heeft dezelfde interesses. Er is al eerder een journalist op afgestuurd, maar daar is niets meer van vernomen.

Ik vond het boek af en toe somber, op het saaie af maar vanaf deel 2 wordt het interessanter door het verhaal van Jona. Het dorp waarin hij woont is deels bedolven onder een modderstroom. Huizen, straten en mensen liggen onder de zandheuvel midden in het bos. Hij mag er niet komen, is verboden terrein. Er komt een vreemdeling, Havas genaamd, die onderzoek doet. Jona moet zijn kamertje aan die man afstaan. De man betrekt Jona bij zijn onderzoek.
Havas belooft Jona mee te nemen naar de stad om hem voor te stellen aan de grijzen. Dat zijn beelden die hij exposeert.

Het einde is open: de schrijver (welke?) typt: De herinneringen komen uit de diepte.
Als lezeres bleef ik achter met de vragen: waar ging dit over? Wat was waar en wat niet?
Ervaar het zelf.