Hilarisch vakantieverslag van een familie.

Het gezin van professor Raad, 71 jaar, huurt elk jaar een huis aan de Franse zuidkust, hoewel Rachel Zaliger en prof. Raad gescheiden zijn. Ze hebben twee kinderen, Sara en Gabriel. Ook de moeder van Rachel, oma Grant, gaat mee.
Het huis is van een oud collega van Raad die getrouwd is met Karin. Karin runt de verhuur van dat huis en heeft daarbij hulp van Karim, die ook nog voor zijn moeder, een oudere verstandelijk gehandicapte broer en drie dochters moet zorgen. Die neemt hij vaak mee naar zijn werk, hetgeen voor allerlei rare situaties zorgt.

Het boek begint al vrij hilarisch omdat de professor tweemaal afscheid neemt als hij met pensioen gaat. Chabot gebruikt voor mijn gevoel vaak bedachte constructies, zoals “professor Raad had een binnenpretje aan de buitenkant”. Zo ook: “het licht plakte als kou op de ramen van de balkondeuren”. Er staan ook wel hele geestige zinnen in zoals: “buiten was de Haagse tegenwind opgestoken. Hij kamde het Haagse weer uit zijn haar”. De beschrijving van de verschillende winkeltjes op het plein is wat overdone. De winkeliers zijn karikaturen.

Raad heeft toen hij 5 jaar was een knuffelolifant van zijn moeder gekregen en die speelt nog steeds een rol in zijn leven. Hij heeft hem de naam Mimp gegeven. Hij gebruikt hem als hem iets persoonlijks of onbenulligs wordt gevraagd. Dan zet hij zijn olifantsstem op.

Elk familielid probeert zijn eigen leven vorm te geven, maar wil ook rekening houden met de anderen, waardoor ze eigenlijk wat gevangen zitten in hun eigen leven. Die vakantie, waarin ze doen alsof ze samen nog steeds heel gelukkig zijn, is een farce. Rachel denkt dat Raad en de kinderen dit nodig hebben, zij heeft het nodig om weer even moeder te zijn. Voor Raad zijn die vakantiedagen samen met zijn familie de gelukkigste tijd van het jaar.

Toch heb ik wel genoten van het verhaal, want het is eigenlijk gekheid ten top, waarbij je gaat nadenken: er zal toch een diepere betekenis in dit verhaal zitten, maar welke? De eenzaamheid van Raad en oma Grant stemt treurig.

De titel van het boek. Wat zijn olifantenpaadjes? Ingesleten weggetjes naast het gewone pad omdat mensen het liefst de kortste route nemen. Het kost mij moeite deze betekenis terug te vinden in het boek. Ik kom er niet uit, maar het was best lekker een wat dwaas verhaal te lezen. Volgende keer misschien iets minder woordspelingen en grappen.