Bronja, een leven vol vraagtekens.

Recensie van “Verloren Taal” door Bronja Prazdny.
Dit boek gaat niet allen over iemand die zijn taal verloren is, maar over een jonge vrouw, geboren in 1971, die haar identiteit zoekt.
Wie ben ik; wat ben ik; waarom ben ik zoals ik ben?
De schrijfster van deze autobiografische roman laat ons kennis maken met een jonge vrouw, Bronja, die uit een familie van vluchtelingen uit Tsjecho – Slawakije afkomstig is en die in Nederland, Groningen, geboren is.
Van de ene dag op de andere weigert ze haar familietaal, het Tsjechisch, te spreken en wil alleen nog maar in het Nederlands praten.
Wanneer ze volwassen is geworden en op zoektocht gaat naar het verleden van haar familie, merkt ze tot haar schrik dat ze de taal niet meer machtig is.
Eigenlijk is de zoektocht er met name een naar zichzelf, naar haar identiteit.
Het feit dat ze van Joodse afkomst is, iets waar ze ook al lang geleden afstand van heeft genomen, confronteert haar op haar queeste ook met dat gegeven. Wat betekent dat; Jood zijn? Wat wil ik ermee, wat kan ik ermee?
Vanzelfsprekend wordt ze geconfronteerd met wat er in de 2e Wereldoorlog met de Joden gebeurd is. Hoe haar familieleden voor de eerst keer op de vlucht sloegen om aan deze Holocaust te ontkomen. Wat betekent dat eigenlijk; op de vlucht zijn? Hierdoor krijgt dit verhaal ook een actuele betekenis, immers vandaag de dag zijn er meer vluchtelingen dan ooit tevoren!
Een vraag die Bronja zichzelf stelt is: “waarom ben ik niet zoals de gewone mensen?” Bronja is niet “gewoon”, ze is het kind van gevluchte ouders, ze is Jodin en haar familie heeft een geschiedenis o.a. uit de 2e wereldoorlog achter zich. Haar speurtocht voert haar naar Tsjechië, Engeland, Amerika en Israël.
Ze loopt ook aan tegen de bureaucratie, vooral wanneer ze in Tsjechië naspeuringen doet. Het was immers na de 2e Wereldoorlog verdacht wanneer je uit Tsjecho-Slowakije vluchtte vanwege het communisme. Je werd gezien als een landverrader en al je eigendommen werden door listige regelgeving geconfisqueerd door de staat. Dikke, stoffige dossiers moest ze doorworstelen om tipjes van de sluier op te lichten.
Het is een goed leesbaar boek geworden met een zeer sterke boodschap, die het ook zeer waardevol maakt voor de huidige generatie lezers.
Rob Verheggen, Borculo Nederland
Ik geef dit boek vijf sterren.