Het Achtste Leven, een schitterende familiekroniek uit Georgië

Het achtste leven van Brilka door Nino Haratischwili.
Wanneer je het enorm dikke boek beetpakt en begint te lezen, dan begin je aan een onvergetelijke reis door de negentiende en twintigste eeuw heen. Een reis die plaatsvindt in het Oostblok, Georgië, Rusland, een gebied waarin zich in die de gruwelijkste omwentelingen hebben plaatsgevonden. Een reis die je meeneemt in het leven van een familiestamboom, die begint bij een chocoladefabrikant in Tbilisi , die door geheime ingrediënten een chocoladedrank ontwikkelde waar magische krachten vanuit gingen. De samenstelling van die drank werd angstvallig geheimgehouden en hij besloot het recept door te geven aan zijn dochter Anastasia, zijn derde dochter uit zijn eerste huwelijk. De moeder, Ketevan, overleed kort na haar geboorte van Stasia en ook haar tweelingzusje Kitty bleek niet levensvatbaar. Nadat haar vader hertrouwde net een Russische vrouw, Larissa, kwam er nog een halfzusje, Christina, bij. Deze twee vrouwen dragen het verdere verloop van de geschiedenis van deze familie, waarbij Anastasia in haar huwelijk met Simon Jasji het leven schonk aan twee kinderen, de zoon Kostja en de dochter Kitty die vernoemd werd naar haar overleden tweelingzus.
Eigenlijk is het boek het verhaal dat door de achterkleindochter van Stasia, Nitsa Jasji, verteld wordt aan haar nichtje Brilka die in de voetsporen van Kitty treedt en zich fanatiek inzet om de liederen van haar oudtante te gebruiken voor haar dansen. Die passie voor de dans erfde Nitsa van haar bed-overgrootmoeder Stasia, waardoor het wandtapijt van de familie weer de nodige dwarsverbanden krijgt.
Deze familiekroniek speelt zich af in een van de gewelddadigste perioden van de geschiedenis, de bezetting van Georgië door de Russen, gevolgd door de Russische Revolutie en de Eerste Wereldoorlog met kort daarop de Tweede Wereldoorlog. Voor Westerse begrippen een nogal onoverzichtelijke opeenvolging van de dieptepunten uit de geschiedenis van de 20e eeuw. Vooral de geschiedenis van de landen achter het IJzeren Gordijn komen in dit boek uitgebreid aan de orde, waardoor het boek naast een familieverhaal tevens een geschiedenisboek is, waarin de vaak onbekende gruwelijkheden van de jaren onder het Communistisch regiem van Lenin en Stalin een persoonlijke betekenis krijgen.

Het moge duidelijk zijn dat de schrijfster van geboorte zelf Georgische is wat deels verklaart waardoor zij dit historische epos heeft kunnen schrijven, maar waarvoor ook jaren van research nodig waren. Het taalgebruik is bloemrijk en kan soms wat langdradig overkomen. Soms is het ook raadzaam de inleiding nog eens te herlezen om de draad van het verhaal niet kwijt te raken. Alles bij elkaar een omvangrijk boek van 1248 pagina’s en dat een fenomenale aanwinst van de literatuur genoemd mag worden.


Rob Verheggen

ik waardeer dit geweldige boek met de maximale vijf sterren