Recensie Teerbemind

Een van die boeken die snel, maar ten onrechte in vergetelheid geraakt is, is Teerbemind (2006) van Gillian Flynn. 'Een hard, zenuwprikkelend verhaal, bevolkt door personages die noch met de levenden noch met de doden kunnen leven', aldus een recensente. Hoofdpersoon is Camille Preaker, een journaliste die door haar chef wordt teruggestuurd naar het stadje waar ze opgroeide, Wind Gap. Een ronduit onsympethiek gat, waar drugs en drank heersen en waar twee jonge meisjes op gruwelijke wijze zijn vermoord. Dramatische voorvallen uit het verleden beginnen Camille lastig te vallen, en ook haar halfzusje en haar moeder kleuren haar verblijf in Wind Gap. Camille zelf heeft een merkwaardige 'erfenis': ze kerfde tijdens haar jeugd woorden in haar huid. 'Hij is bedekt met woorden als koken, cake, katje, krullen, alsof een klein kind met een mes op mijn huid heeft leren schrijven'. De waarheid over de dode meisjes dringt zich langzaam, in etappes aan haar op. 'Mooi, wanhopig proza, dat beklijft .... Gedachten blijven met elkaar kibbelen, zoals de woorden op het lichaam van de hoofdpersoon', zoals dezelfde recensente het verwoordde. Wie dit boek destijds is 'vergeten', krijgt nu een herkansing.