Hoe pleeg je een moord...

Kijk... een beetje al dan niet doorgewinterde speurneus heeft al rap in de smiezen wie het gedaan heeft. Zo ook de plaatselijke recherchedienst van Tokio. Een simpel gevalletje boze echtgenote vergiftigt vreemdgaande eega.

Niks ingewikkelds aan. Achter alle klassieke recherchepunten kunnen we een vinkje zetten.

Wie? Check!
(Mevrouw Yoshitaka)

Waar? Check!
(In de keuken van hun eigen woning)

Waarom? Check!
(Boos op meneer Yoshitaka omdat hij van haar wil scheiden omdat ze geen kinderen kan krijgen en blijkbaar vreemdgaat met haar assistente die ineens zwanger blijkt te zijn)

Hoe? Check!
(Arsenigzuur in de koffie van manlief gedaan)

En... jaha! Het lijk zelf is ook present. Case closed. Stempel erop en in 't archief. Next!

Maar hé... we moeten nog een ruime 250 pagina's! Dus zo closed zal ie dan wel niet zijn.

En inderdaad... het probleem blijkt 'm in de 'hoe' te zitten.

Mevrouw Yoshitaka pleit namelijk doodleuk onschuldig en bleek bovendien alibitechnisch een comfortabele honderden kilometers verderop te zijn toen manlief de vergiftigde koffie binnengoot. Reden voor rechercheur Kusanagi, die toch al best gecharmeerd is van Mevrouw Yoshitaki, te gaan zoeken naar mogelijke andere daders dan wel daderessen om zodoende de onschuld van die erg aardige mevrouw Yoshitaka aan te tonen.

De wie vraag dus...

Zijn jonge collega Utsumi bewandelt een andere onderzoeksweg. Zij acht vrouwen in het algemeen, en mevrouw Yoshitaka in het bijzonder, veel snoder en slinkser dan men (mannen) denkt en richt zich op het uitzoeken van de manier waarop mevrouw Yoshitaka, de daderes dus, de moord dan wel zou hebben gepleegd en roept daarbij de hulp in van Professor Galileo.

Professor Galileo. Bijnaam van Dr. Yukawa. De universiteitsleraar wiens hulp ooit eerder door Kusanagi is ingeroepen om een complex moordmysterie te ontrafelen. De man die er plezier in heeft schijnbaar tegengestelde feiten te verenigen en onweerlegbare feiten zo te verdraaien dat het aannames worden.

De hoe vraag dus...

En dan ontspint zich een ingenieus verhaal tussen Kusanagi, Utsumi, Galileo en... mevrouw Yoshitaki. Over wie en hoe.

Het knappe van dit verhaal is dat voortdurend de spanning voelbaar is van 'hoe heeft ze nou...' en 'heeft ze eigenlijk wel...' en 'wie gaat daar achter komen...' en 'wanneer...' en 'hoe...'.

Gelukkig en uiteindelijk lezen we hoe de schrijver zijn uitgestrooide puzzelstukjes in het recherchewerk van Kusanagi en Utsumi samen weet te brengen met het wetenschappelijke onderzoek van Professor Galileo.

En wordt de 'hoe' uitgevogeld. En daarmee de 'wie'. En wordt en passant de waarom vraag beantwoord.

En heb ik het tweede van de drie in het Nederlands vertaalde boeken van Keigo Higashino uit. Die derde ligt al klaar op de plank. Bijna zonde om aan te beginnen. Maar ook waarschijnlijk weer een feestje om te lezen.

Daarna zal ik me dan moeten gaan toeleggen op een andere taal om meer van deze schrijver te kunnen lezen...