Een aangrijpend fantasydebuut

Wat een indrukwekkend fantasydebuut van de veelzijdige Merel Godelieve. De laatste ravensdochter speelt zich af in een wereld vol mist, magie en mythologie, en raakt tegelijk aan diepe menselijke thema’s. Rouw, moederschap en het maken van moeilijke keuzes vormen voor mij de kern van dit verhaal.

In het begin moest ik wennen aan de setting en de namen. Maar zodra ik erin zat, werd ik volledig meegevoerd. Opvallend dat dit boek geschreven is door een Nederlandse auteur. Er spreekt zoveel liefde en kennis uit over Ierland en haar legendes. De wereld voelt heel overtuigend.

Hoofdpersoon Erin is een krachtige jonge vrouw die al veel heeft meegemaakt. Wat me vooral raakte is haar veerkracht. Ze blijft doorgaan, ook als het zwaar wordt. Steeds opnieuw kiest ze voor haar kasteel, zelfs als dat offers vraagt. Bijpersonages als Siobhan en Nana zijn complex, gelaagd en vol menselijkheid. Hun keuzes zijn nooit simpel en juist daardoor blijven ze bij.

Wat dit boek extra bijzonder maakt, is de aandacht voor detail. De vormgeving is prachtig. De tekeningen van de auteur zelf sluiten naadloos aan bij het verhaal. De spreuken boven de hoofdstukken voegen betekenis toe. Alles klopt.

En dan die zin over verlies:
“Jij was onze lijm mama. Zonder jou zijn we losse stukken die wel bij elkaar horen maar niet langer passen.”
Deze metafoor vond ik heel treffend. Deze zin blijft me nog lang bij.

Ik moet bekennen dat ik eerder wat te simpel dacht over fantasy. Als iets dat vooral escapistisch of sprookjesachtig is. Maar dit boek laat zien hoe gelaagd het genre kan zijn. Het is invoelend, filosofisch en raakt aan iets echts.

Het laatste hoofdstuk, waarin we Erin vijftig jaar later nog even volgen, voelt als een prachtig afscheid. Het verhaal is rond, maar ik had er graag nog langer in willen blijven.