Voor wie niet bang is om te verdwalen in taal

Een boek dat me lang zal bijblijven. De kleuren van het donker is geen thriller zoals ik ze meestal lees: niet de vraag “wie heeft het gedaan?” staat centraal, maar “bestaat ze wel echt?” De plot is belangrijk, maar wat mij vooral raakte, was de ontwikkeling van de personages en hun onderlinge relaties.
Patch is een jongen die weigert op te geven, ondanks alles wat hij meemaakt. Zijn vasthoudendheid en loyaliteit zijn indrukwekkend, net als de onvoorwaardelijke steun van Saint. De liefde en het vertrouwen tussen hen vormen het hart van dit verhaal.
Het is een behoorlijk dik boek, waarin niet heel veel gebeurt. Whitaker gebruikt veel taal, verwijst naar maatschappelijke gebeurtenissen, muziek, en laat je als lezer puzzelen. Niet alles begreep ik meteen – en dat hoeft ook niet. Dit boek vraagt om aandacht, om herlezen misschien zelfs. Het ritme van de korte hoofdstukken maakte dat ik het af en toe weglegde, maar ik bleef er wél aan denken.
Wat het boek voor mij zo bijzonder maakt, is de thematiek. Het laat je nadenken over goed en kwaad, liefde, ouderschap en wat het betekent om mens te zijn. De gedachte dat liefde je kan helen en dat je, ondanks wat het leven je aandoet, altijd zelf een keuze hebt wie je wordt, raakte me.
Dit is een boek voor lezers die van taal houden, van gelaagde verhalen en van personages die onder je huid kruipen. Geen snelle thriller, maar een rijke leeservaring. Voor mij een dikke aanrader.
“Op zijn tiende besefte hij dat je volmaakt werd geboren… en op zijn dertiende wist hij dat die laagjes soms konden worden hersteld als er van je werd gehouden.” (blz 100)