‘De mens is een wolf voor zijn medemens’

‘Homo homini lupus est’.
‘De mens is een wolf voor zijn medemens’

Dit citaat van Plautus, zet gelijk de toon en dekt perfect de lading van het verhaal.
Verraad, leugens, primitieve en instinctieve acties tot zelfbehoud vormen de rode draad door het verhaal.

Vanaf de proloog intrigeert het verhaal me. Door de mooie, vlotte schrijfstijl laat de schrijfster me de kracht van beleving ervaren. Beleving van de omgeving, atmosfeer en krachten van natuurelementen. Kennis van de natuur, kruiden, veranderende weersomstandigheden en jaargetijden worden prachtig beschreven en schetsen de achtergrond van Nina’s jonge leven in de hoge Pyreneeën Zij schrijft en ik ervaar, ruik en beleef mee. Het verhaal prikkelt en verscherpt mijn zintuigen.

De hoofdpersoon, de sociaal niet sterke maar hoog sensitieve Nina blijft fascineren. Een karakter waar ik vrijwel meteen sympathie voor voel. Een traumatisch verleden dat puur gericht was op overleven heeft een rauwe (soms agressieve ) rand aan haar persoon gegeven die echter in relatie met de situatie steeds te verklaren is.
Na 14 jaar, samen met haar moeder geïsoleerd geleefd te hebben in de hoge Pyreneeën wordt Nina bevrijd uit haar isolement en naar de geciviliseerde wereld gebracht. Daar ontwikkeld ze zich (mede door haar hoge intelligentie ) tot een succesvolle onderneemster in de kruidenfarmacie.

Haar hart blijft echter achter in de Pyreneeën wat ze als haar thuis blijft zien. Ondanks het aangeleerde dunne laagje beschaving sijpelt het oer-weten, het respect voor de krachten en wetten van de natuur door haar hele verhaal heen. Op cruciale momenten is dat instinct haar raadgever en weet ze waarheid en leugen feilloos te onderscheiden. Nina ruikt het onderscheid tussen goed en slecht, dood en leven, leugen en waarheid.
De plotselinge ontdekking van het bestaan van een tweelingzus en de even plotselinge verdwijning daarvan is de trigger om op zoek te gaan naar de geheimen uit haar verleden.

Persoonlijke mening is dat tijdens die zoektocht wel erg veel neven personages en hun onderlinge relaties opduiken en ondervraagd worden. Een aantal van die personages en hun herinneringen vormen voor mij geen toegevoegde waarde voor het verhaal. Het haalt de vaart uit het boek en even dreigt verhaal te verzanden in een te groot aantal namen, herinneringen en anekdotes. Gelukkig hersteld zich dat na enige tijd weer en komt de vaart en spanning terug in het verhaal. In stijl met het overgrote deel van het boek is de ontknoping en het slot zowel spannend als bijzonder mooi. Nina Fleuri ga ik niet gauw vergeten.
Het boek staat met recht bij de 3 overgebleven boeken in de shortlist van de Hebban thrillerprijs.