Ischiopagus tripus

Tippi en Grace vallen in de categorie ischiopagus tripus. Ze hebben twee hoofden, twee harten, twee stel longen en nieren. Ze hebben ook vier armen en één stel volledig functionerende benen, sinds het derde dunne beentje gecoupeerd is als de staart van een tentoonstellingshond. Hun ingewanden beginnen apart en vloeien dan samen. En van onderen zijn Tippi en Grace één. Het klinkt misschien als gevangenisstraf, maar ze hebben het beter dan anderen die met de hoofden of harten aan elkaar zitten of samen maar twee armen hebben. Echt, het valt best mee. Totdat de Siamese tweeling in het openbaar op school moet verschijnen omdat het geld voor thuisonderwijs op is…

De omslag in stijl en een veelbelovende flaptekst.  De eerste tegenslag lijkt de vormgeving van de inhoud te zijn, want het verhaal wordt verteld in korte zinnen met hier en daar een woord dat een privé-alinea mag hebben. Toch komt het verhaal van Tippi en Grace goed tot recht in deze vorm, want Crossan weet de juiste woorden te kiezen om Een te verwoorden. Deze niet-rijmende dichtvorm brengt juist meerwaarde, want het geeft je de tijd en ruimte om eigen interpretaties toe te voegen. Ook kan je gevoel op deze manier een rol spelen tijdens het snuffelen in het leven van Tippi en Grace.
​     Het is fijn en verfrissend om een verhaal te lezen met het perspectief van een Siamese tweeling, maar dan wel van een van de twee. Grace vertelt haar levensverhaal in de eerste persoon en trekt je mee in de wondere wereld der psychologen, ziekenhuisbezoeken, draakachtige zusjes en bezorgde ouders. Daarbij voel je de blikken van schoolgenoten op je gericht als de tweeling door de gang loopt met aan elke kant een kruk voor evenwicht. Met de armen om elkaar heen geslagen boksen ze het toch voor elkaar vrienden te maken en lol te hebben. Tot op een zekere hoogte, want het geld is hard nodig.
     De keuzes die de tweeling maakt lijken soms overhaast te worden gemaakt, maar aangezien de blanco ruimte rondom te korte zinnen kan er gesjoemeld worden met de vertelde tijd. Zo kunnen er slechts enkele bladzijdes tussen het idee en de daadwerkelijke keuzes zitten, maar is dat in tegenstelling tot de vertelde tijd.
     Het is (bijna) letterlijk hartverscheurend om de laatste plottwisten mee te maken en te overleven. Het doet pijn, het voelt niet goed, maar tegelijkertijd ook weer wel. Crossan zorgt ervoor dat het lezen magisch is en weet jou als lezer zo te manipuleren dat je telkens, tijdens het lezen, het gevoel hebt dat jij je zusje aan je heup hebt hangen. Lezend in de bus, een beetje naar opzij geleund, met een extra bovenlichaam aan de linkerkant. Heftig en precies de bedoeling van verhalen.
     Het is alsof je een klavertje vier in de stad vindt, want hoe origineel is een fictief boek over een Siamese tweeling? Bovendien is het (uit)lezen van dit boek zo’n gelukzalige bezigheid, dat je het de rest van je leven niet meer vergeten zal. Een pakt je vast, sleurt je mee en propt informatie in je hoofd die je wilt verspreiden; zo een aanrader is het boek (ook geschikt als cadeau, want daarin zal je niet de eerste zijn!).