Een keurige Kellerman

"Met dat touw kun je een van m'’n benen opbinden zodat je zeker weet dat ik op m’n reet val, en dan kun je mijn beide armen aan m’n lijf vastbinden en, oh ja, misschien heb ik ook nog wel een paar vieze lappen in de kofferbak, zodat je me de bek kunt snoeren als ik het godbetert in mijn hoofd zou halen om met een getuige te praten zonder eerst toestemming te vragen, en dan kun je me blinddoeken zodat ik tegen al die kutmuren opknal. En als je daarmee klaar bent, mag je me vertellen hoe ik dit onderzoek moet uitvoeren.’" 

Ergens halverwege De privélerares van Jonathan Kellerman barst inspecteur Milo Sturgis in woede uit tegen zijn chef. Want die maakt het hem vrijwel onmogelijk om onderzoek te doen naar de dood van Elise Freeman, een invalkracht en bijlesdocent op een chique middelbare school. Die school is ook de reden van de beperkingen die Milo worden opgelegd: de zoon van zijn chef zit er op, en als het instituut op een negatieve manier in de aandacht komt te staan, zullen er mensen zijn die dat de chef niet in dank afnemen. En dat kan gevolgen hebben voor zijn zoon, die aan Yale moet gaan studeren. Kortom: een politiek wespennest. Milo moet zich gedeisd houden en vooral andere sporen volgen.
Dat doet hij dan ook, maar hij laat zich er niet van weerhouden ook in de richting van de school te zoeken. In de bezittingen van Elise Freeman is namelijk een dvd gevonden waarop ze drie collega'’s beschuldigt van seksuele intimidatie. Zoiets kan niet genegeerd worden, zeker niet als het slachtoffer dood is aangetroffen in haar badkuip, onder een lading droogijs.

Milo'’s onderzoek vordert langzaam, maar gelukkig wordt hij bijgestaan door zijn beste vriend, psycholoog Alex Delaware. Het duo, dat al sinds jaar en dag de hoofdrol speelt in Kellermans thrillers, vult elkaar uitstekend aan. Vooral de onderlinge dialogen zijn sterk, als van een lang getrouwd echtpaar dat aan enkele woorden genoeg heeft.
Jammer is dat de noodzaak van Alex'’ hulp niet erg duidelijk wordt. Meestal hebben de zaken in Kellermans boeken een psychologische achtergrond, of er gebeurt iets in Alex'’ praktijk dat maakt dat hij bij het onderzoek betrokken raakt. Dit keer lijkt hij als de eerste de beste collega-rechercheur met Milo samen te werken; een psychologische noodzaak of invalshoek ontbreekt. Niet zo gek dat de chef aan Milo vraagt of hij ‘alleen functioneert als een zielenknijper zijn handje vasthoudt’.

Ook de ontknoping levert geen legitimatie van Alex’' betrokkenheid op. Wel biedt het motief een inkijkje in een keihard onderwijssysteem, waar superprestaties van levensbelang zijn, maar waarin wie je bent en wie je kent misschien nog wel een grotere rol spelen. Samen met de uitgebreide schetsen van de omgeving en personages, de sterke dialogen en een plezierig gelijkmatig tempo, maakt dat De privélerares tot een keurige Kellerman. Nog sterker was het geweest als je je als lezer wat meer betrokken zou voelen, wat meer het verhaal in werd gesleurd. Nu blijf je, eigenlijk net als Alex, meer een toeschouwer, terwijl Kellerman in het verleden toch heeft bewezen dat hij wel degelijk anders kan.