Het verhaal komt niet van de grond

In De witte duivel van Justin Evans zijn alle elementen voor een spookverhaal aanwezig: een hoofdpersoon met een verleden dat hem achtervolgt, een bijzondere setting en een historisch element dat een link met zowel het heden als de locatie heeft. Toch lukt het Evans niet om de lezer te grijpen en met de afzonderlijke onderdelen een pakkend verhaal te maken.

Hoofdpersoon van De witte duivel is Andrew Taylor. Deze zeventienjarige Amerikaan is door zijn vader naar Engeland gestuurd om daar alsnog een diploma te halen. Op zijn high school kan dat niet meer, omdat hij daar kort voor zijn examen in de problemen is gekomen. Andrew wil helemaal niet weg van huis, en voelt zich eenzaam en verlaten. Hij weet dat hij het niet mag verpesten op zijn nieuwe school, want dan zal zijn vader hem verstoten. Die last drukt zwaar op hem.

Alsof dat niet genoeg is, komt Andrew op zijn nieuwe school in een totaal andere wereld terecht. Harrow School is een eeuwenoude kostschool voor jongens, waar de leerlingen bijnamen hebben, een uniform met hoed dragen en ontelbaar veel vreemde rituelen hebben. Andrew heeft geen idee waar hij terechtkomt, en worstelt met zijn nieuwe omgeving.

De school is gevestigd in een aantal oude panden, waar de geschiedenis in de muren zit en waar de jongens van Harrow al eeuwenlang onderwijs volgen. Zo gauw hij binnenkomt voelt Andrew dat er wat raars in de lucht hangt, een koud soort ‘aanwezigheid’.

Op de elitaire kostschool hebben natuurlijk beroemde leerlingen gezeten. Een van hen blijkt de schrijver Lord Byron te zijn, hoewel Andrew daar nog nooit van gehoord heeft. Dat verandert snel wanneer blijkt dat er op school een toneelstuk over Byron wordt ingestudeerd. Andrew vindt toneelspelen wel leuk, en lijkt ook nog eens sprekend op de jonge Lord Byron. Maar vanaf het moment dat hij zich met het toneelstuk inlaat, gebeuren er wel heel veel onverklaarbare en angstaanjagende dingen. Andrew moet zich daar tegen wil en dank in verdiepen, om zijn medeleerlingen en zichzelf te beschermen.

Het mag duidelijk zijn: de elementen voor een spookverhaal zijn aanwezig. Toch wordt De witte duivel nergens echt interessant. Wellicht komt dat doordat de meeste personages niet terdege worden uitgewerkt (waarom is die medeleerling zo gefrustreerd?), of doordat sommige gebeurtenissen zonder inleiding zomaar in het verhaal geploft worden (de eerste moord komt al voordat het verhaal goed en wel begonnen is). Ook gaan sommige zaken wel heel makkelijk (Andrew weet zonder veel problemen iedereen te overtuigen van de aanwezigheid van spoken)... Alles bij elkaar is het gewoon te veel van het goede.

Daarnaast komt het verhaal niet van de grond omdat de schrijfstijl van Evans soms ronduit storend is. Hij werkt veel met opmerkingen tussen haakjes, en dat leidt af, zeker wanneer de opmerking veel beter op een subtiele manier in de zin verwerkt had kunnen worden. Het leest gewoon niet prettig wanneer een auteur meent te moeten grijpen naar een formulering als ‘Een rokerige geur (varens die door tuinlieden werden verbrand) prikkelde zijn neus.’ Alsof de auteur zich van buitenaf met het verhaal bemoeit en die uitleg achteraf meende te moeten toevoegen. Misschien had hij achteraf ook nog naar het totale verhaal moeten kijken, en daar nog iets meer aan moeten sleutelen…