Vlotte maar teleurstellende actiethriller

'Een wonderschoon debuut en een aanwinst voor het genre,' zo omschreef de Crimezone-recensent van dienst De 500, het debuut van Matthew Quirk. Zo'n positieve ontvangst van een eerste boek, maakt de verwachtingen voor een tweede van dezelfde auteur hooggespannen. Helaas maakt Quirk die verwachting niet waar in zijn tweede thriller met Mike Ford in de hoofdrol.

In Vuistregel  is de hoofdpersoon uit Quirks debuut net weer een beetje bijgekomen van alle verwikkelingen. Hij heeft nu een eigen bedrijf als lobbyist en staat op het punt te gaan trouwen. Zijn grootste probleem lijkt zijn aanstaande schoonfamilie: de vrouwelijke familieleden sleuren hem van oefendinertje naar luxe servieswinkel in een doorlopende huwelijksvoorbereidingssessie, terwijl zijn schoonvader Mike het liefst zou zien verdwijnen om nooit meer terug te komen. 
Mike vindt het allemaal wel prima, maar, als hij heel eerlijk is, vindt hij het ook een klein beetje saai allemaal. Dus wanneer zijn broer Jack een beroep doet op Mikes hulp en gevoel voor avontuur, is de lobbyist snel overtuigd: hij stoft zijn vaardigheden uit zijn jongere en criminelere jaren af om zijn broertje uit de problemen te helpen.

Al snel wordt duidelijk dat Jack zich behoorlijk in de nesten heeft gewerkt, en dat hij zich ingelaten heeft met serieuze 'bad guys'. Deze lui eisen dat de broers een van de best bewaakte geheimen uit het bankwezen stelen, en voordat Mike het in de gaten heeft, kan hij geen kant meer op. Hij zal al zijn vaardigheden uit de kast moeten halen en flink wat oude connecties moeten aanspreken om zonder kleerscheuren uit deze situatie te komen.

Dat is precies waar het verhaal ontspoort: steeds als er iets onmogelijks opduikt, zoals bijvoorbeeld het kraken van een speciaal soort slot, kan Mike dat toevallig, of heeft hij een mannetje dat toevallig net dat type slot heeft liggen om op te oefenen, of weet hij toevallig net een andere benadering. Na een paar keer zo'n gemakkelijke oplossing die min of meer uit de lucht komt vallen, raak je als lezer al wat geïrriteerd. Voeg daaraan toe dat Quirk wel heel graag wil laten zien dat hij zijn research heeft gedaan, door gerust een pagina lang uit te leggen hoe zo'n slot precies werkt en hoe het gekraakt kan worden, en de irritiatie loopt verder op.

Wat het verhaal nog een beetje redt, is het tempo dat iets over de helft stevig opgeschroefd wordt. Hoewel soms nog onderbroken door een iets te langdradige beschrijving van een technische handigheid of de werking van de financiële wereld, wordt het tweede deel een wat vlottere actiethriller vol piepende banden, rennende beveiligingsmensen en slimme ontsnappingen. Dat maakt dat je nog best vlot doorleest tot de ontknoping, die voor Mike veel dichter bij huis komt dan hij had kunnen vermoeden.

Uiteindelijk blijft na die ontknoping echter vooral een onvoldaan gevoel over. Het lijkt wel of Quirk haast had om zijn tweede boek af te leveren, waardoor de verhaallijn vaak kort door de bocht is, de details te veel afleiden en het totaal je weinig grijpt. Voeg daaraan toe dat de vertaling soms ook wat slordig is (sinds wanneer kun je iemand bij dammen schaakmat zetten?), en het gevoel van gehaastheid wordt alleen maar bevestigd. Dat is jammer, want gebaseerd op de ontvangst van zijn eersteling, leek Quirk meer in zich te hebben.