Nou nou, dat was me wat.

We gaan gelijk door naar de volgende zware bevalling: de Don Quichot. Hier heb ik bijna een jaar over gedaan maar het is me toch dierbaar geworden. Het was een bitch om doorheen te komen want hoi antieke vertaling uit de jaren vijftig, maar daardoor voelde ik me ergens ook wel weer heel chic. Grappig hoe dat gaat. Sowieso heel erg blij met deze versie, want de platen van Gustave Doré zijn niet normaal mooi, echt zo prachtig. Het bekijken daarvan kostte me ongeveer net zoveel tijd als het doorworstelen van de hoofdstukken. Dit zware boek zal ik nooit wegdoen, het was echt een soort reis en dat soort boeken blijven je wel lang bij (remember Oorlog en Vrede?). En als ik mijn hoofd er bij hield was het verhaal ook nog eens heel grappig, aandoenlijk en groots. Conclusie: nou nou, dat was me wat.