Ruime aandacht voor het spion zijn tijdens de Tweede Wereldoorlog

Het boek de Lavendeltuin verteld het verhaal van Emilie de la Martinières. Emilie erft na de dood van haar moeder een enorm kasteel in Frankrijk. Met de erfenis van haar moeder besluit zij het chateau te laten renoveren. Tijdens de bezoek aan dit chateau ontmoet zij per toeval de Engelse Sebastian. Hij blijkt de rots in de branding te zijn die zij op dit moment nodig heeft om het overzicht te bewaren tijdens het afronding van de erfenis van haar moeder. Al vrij snel blijkt het dat de families van Sebastian en Emile al eerder tijdens de Tweede Wereldoorlog contact hebben gehad met elkaar. Sebastians oma Constance blijkt namelijk tijdens de Tweede Wereldoorlog in het chateau van de la Martinières te hebben verbleven. Emilie die gedurende deze moeilijke in haar leven wordt bij gestaan door Sebastian denk in Sebastian de liefde van haar leven te hebben gevonden en besluit te trouwen met Sebastian. Na de trouwerij besluit Emile met Sebastian mee te gaan naar Engeland om tijdelijk te gaan wonen in Blackmoor Hall. Aangezien Emilie nog geen gebruik kan maken van het kasteel van de la Martinières tijdens de renovatie en zij haar appartement in Parijs heeft verhuurd. In Engeland komt Emilie in contact met de broer van Sebastian, Alex. Dit familielid blijkt een aparte vleugel de hebben in dit woonhuis. Emilie komt erachter dat de relatie tussen Sebastian en zijn broer Alex erg moeizaam verloopt. Haar man Sebastian geeft aan dat dit altijd al zo is geweest en dat is voornamelijk komt door het levenshouding van zijn broer Alex. Sebastian waarschuwt Emilie dan ook om geen contact te zoeken met zijn broer Alex tijdens zijn afwezigheid op Blackmoor Hall. Emile die zich erg eenzaam voelt op Backmoor Hall, aangezien Sebastian vaker dan verwacht tripjes heeft naar Londen en Parijs Emilie besluit zich verder verdiepen in de haar familiegeschiedenis en die van haar man. Deze verdieping in haar familiegeschiedenis zorgt ervoor dat Emilie contact gaat zoeken met Alex,

Het boek de Lavendeltuin is een boek met een fijne schrijfstijl. De schrijfstijl is luchtig geschreven, desondanks heb je het gevoel als lezer dat je zo kan wanen in de Frankrijk van de jaren 40. Het is zo levensecht geschreven dat als lezer het idee hebt dat je deelgenoot ben. Lucinda heeft een boek geschreven die aandacht schenkt aan de SOE-opleiding die de Engelse spionnen hebben gevolgd ter voorbereiding van de operaties waar zij deelgenoot van zou maken. Het lezen van dit gedeelte van het boek zette mij als lezer ook tot denken. Aangezien veel Nederlanders ook deze opleiding hebben gevolgd (Denk hierbij ook aan de Engelandvaarders). Het zou dus ook kunnen dat eventueel mocht Constance echt hebben bestaand zij wellicht ook een van de Engelandvaarders heeft gezien in dit gedeelte van haar leven. De bronnen die Lucinda voor dit gedeelte uit het boek heeft gebruikt zijn ook terug te vinden in het laatste gedeelte van het boek. Dit betekent in mijn ogen dat Lucinda toch wel heeft geprobeerd om enigszins de waarheid heeft willen vertellen van het leven van een (vrouwelijke) spion ten tijde van de Tweede Wereldoorlog.

Het chateau de la Martinières waar grotendeels het boek afspeelt kan je echt ook bezoeken. Het chateau behoorde tot aan de Franse Revolutie tot aan de afstammeling van de familie de la Martinières. Daarna heeft het kasteel verschillende eigenaren gehad en tijdens de Tweede Wereldoorlog werd het kasteel gevorderd door de Duitsers. Op dit moment is de stad Parijs eigenaar van het kasteel en is het kasteel sinds 1963 officieel een historisch monument. Het grootste verschil ten opzichte van het boek is dus dat in tegenstelling tot wat het boek beweert het kasteel niet meer in de familie is van de la Martinières. De personages die voorkomen in boek de Lavendeltuin hebben niet echt bestaan het verhaal dat Lucinda heeft geschreven is ook niet gebaseerd op ware gebeurtenissen.

Ondanks dat het boek enigszins voorspelbaar is richting het einde van het verhaal, zou ik het boek zo weer opnieuw gaan lezen. Dit komt voornamelijk door de fijne schrijfstijl die Lucinda hanteert waardoor je als lezer graag wilt doorlezen ondanks de af en toe vrij heftige onderwerpen die aanbod komen tijdens het overleven van een oorlog. Het boek Lavendeltuin krijgt van **** sterren.