Gemengde gevoelens

Ik had het eerste deel al eens gelezen, al kon ik er mij weinig van herinneren, de twee andere delen waren nieuw voor me. Ik zal ze in één geheel bespreken omdat het verloop zo mooi is.
Je wordt doorheen de drie delen eigenlijk het hele leven doorgegooid van Gwendy met als centraal element de knoppenkist, ja ook in de twee andere delen staat de knoppenkist centraal. In het eerste deel sta je aan het begin van Gwendy's leven, een jong, onschuldig meisje van twaalf die een gigantische verantwoordelijkheid op haar schouders te torsen krijgt, dit deel speelt zich af midden jaren '70, in het tweede deel zit je zowat halfweg haar leven en krijg je te maken met het einde van het oude millennium en het begin van het nieuwe. In het derde deel tenslotte sta je aan het einde van Gwendy's leven, dit deel speelt zich af in de nabije toekomst.
Van de drie delen las ik het eerste deel het liefst omdat ik altijd wel graag in de jaren '70 en '80 vertoef. Je ziet ook Gwendy opgroeien. En terwijl de verhalen bovennatuurlijke elementen bevatten, merk je toch dat je in zekere zin een coming of age verhaal leest van een meisje dat dankzij de knoppenkist veel krijgt, maar daar ook veel voor terug moet geven. Ook in het tweede deel redt de knoppenkist een deel van Gwendy's leven al is hij opnieuw een stuk sterker geworden dan in het eerste deel en vraagt hij dus ook veel van Gwendy. Die sterkte is in het derde deel onhoudbaar geworden, en er moet dus komaf gemaakt worden met de knoppenkist, maar Gwendy heeft ook beginnende Alzheimer. Dit is een bijzonder mooi detail, omdat je over de vertwijfeling en de verzuchtingen leest van een mens die beseft dat ze achteruit gaat, dat er dingen uit haar geheugen verdwijnen, je wordt dus hard op de eindigheid van het bestaan gedrukt, al is het dan het bestaan van Gwendy, je kent uiteindelijk Gwendy al sinds ze nog maar een jong meisje was.
Helaas, Stephen King lijkt een beetje van Corona een trauma over gehouden te hebben, en in dit laatste deel moet dus ook weer die rant opgerakeld worden, wat het in feite storend maakt voor het verhaal.
Maar al bij al een heel mooi boek, die ik als typisch Stephen King beschouw, al is het dan samen geschreven met Richard Chizmar, maar die typische beschrijving van mensen, vooral kinderen die opgroeien en het Amerikaanse kleinstedelijke heb ik altijd zo mooi gevonden. Dat mis je dan ook een beetje in het derde deel die zich grotendeels in de ruimte afspeelt.