Niet zo nodig

Ter voorbereiding van dit boek heb ik nog eens de twee andere delen gelezen. Ik denk dat ik het eerste deel nu meer waardeerde dan toen ik het de eerste keer las, en sommige stukken die in mijn herinnering echt uitgebreid aanwezig waren blijken maar kleine stukjes in de boeken te zijn. Het is vreemd hoe verhalen een eigen leven gaan leiden.

Eerst en vooral wil ik benadrukken dat ik dit deel niet niet slecht vind. Wel het minst interessantst van de drie en soms vraag ik me af: was dit derde deel nodig? Ik zie eigenlijk niet echt meer een evolutie al is het wel interessant te lezen hoe ze omging met de dood van haar moeder, en met de miserie rond COVID-19. Van het eerste stuk raad ik iedereen "In seizoenen" aan die daarover handelt, en ik vond het heel sneu te lezen hoe, eigenlijk wel een beetje door toedoen van de uitgeverij dit boek is geflopt. Verder moet ik ook zeggen dat toen ik de perikelen errond las, dat die uitgeverij wel wat inclusiever had mogen zijn.
Ook het speciale karakter van haar wolfhond Matti was wel interessant. Maar de evoluties die ik las in de twee eerste delen miste ik in dit deel. Alles is zo een beetje klaar, en het leven kabbelt verder. Gelukkig natuurlijk, en fijn dat het haar gelukt is, want velen met autisme lukt dit niet, laten we dit vooropstellen. Maar het levert gewoon niet zo'n interessante lectuur op. In het eerste deel had je haar gang naar volwassenheid, in het tweede deel haar wanhoopsdaad om schrijver te worden, en dan nu dit deel, waar er eigenlijk niet zo heel noemenswaardig veel gebeurt met haar. Ze is schrijver, en tegen het einde van het boek is ze dat nog steeds, ze is nog steeds getrouwd, en ze woont nog steeds in Rockanje met wolfhonden. De honden zijn wat te uitgebreid aanwezig naar mijn mening, maar dat komt omdat ik dat niet bijzonder interessant vind. Het interessantste stuk vind ik wanneer Covid-19 uitbreekt en er terug rimpelingen komen in haar bubbel. Ook voelde ik haar pijn dat ze nooit zo'n enorm deel van het leven heeft uitgemaakt van haar plusdochter. Wat ik ook wil benadrukken is de bewondering dat ik voel voor haar man, natuurlijk is het zij die het schrijft, dus heeft zij waarschijnlijk dezelfde bewondering voor hem dan ik ervaar door het lezen van dit boek. Welke liefde hij voor haar heeft en hoeveel moeite hij doet om haar tegemoet te komen. Het is zo mooi, maar je kan het niet verwachten van een ander dat hij/zij zo ver gaat. Dus voor mij is in dit deel niet Jasmijn Vink de held, maar wel Nick, en ik gun iedereen iemand die hen zo graag ziet!