Nogal wat fouten

Arcanum is een bovennatuurlijke thriller die mij vooral aandoet als een young adult en de parallelle verhalen vertelt van Alena en haar kleindochter Xenia. Er wordt in het verhaal bijzonder vaak gewisseld tussen de perspectieven; Alena die in de jaren ‘40, ‘50 en ‘60 haar hoofdjaren beleeft en de huidige tijd waar Xenia, haar kleindochter haar hoofdjaren beleeft. Die afwisseling vind ik mooi omdat je zo Alena diepgaand leert kennen. Dat ze meer is dan het verbitterde personage uit de huidige tijd. Echt griezelig wordt het verhaal eigenlijk nooit, wat het voor iets jongere lezers geschikter maakt, en het bijzondere aan het verhaal is dat het tot het einde toe uitgewerkt is; op het einde valt alles op zijn plaats. Er is dus zeker nagedacht over het plot. Ook de hoofdpersonages worden mooi weergegeven en krijgen een round character. Hier en daar moet de auteur wel opletten dat ze niet over de top gaat.
Het verhaal Arcanum is veelbelovend, en kan zeker iets worden, maar is helaas niet af. Vooral een diepgaande redactie had dit boek tot een hoger niveau kunnen tillen. Zo gebruikt de auteur heel veel stopwoorden (heel vaak gebruikt de schrijfster het woordje “en”, tot het zelfs een beetje storend wordt). Ook de structuur van de zinnen is net niet afwisselend genoeg. Ook staan er nog verschillende spelfouten in het boek die gemakkelijk door een proeflezer of redacteur hadden kunnen worden opgemerkt. Ook een enkele keer ben ik een typo tegengekomen in de namen van personages. Dat zijn spijtige onvolmaaktheden die meteen het niveau van het werk wat omlaag halen.