mijn ondergewaardeerd pareltje

Ik had de heisa rond het boek wel opgemerkt toen dat uitkwam, maar noch de titel, noch de cover spraken mij aan, dus verdween hij op mijn veel te lange tbr-lijstje. Pas toen ik hem op een dag zag liggen in de kringloop voor een spotprijs, dacht ik er toch in te beginnen.
Ik moest in het begin wat wennen aan het al té autistische van de hoofdpersoon... Maar dat wende wel snel, en vooral dat perspectief van de "speciale" Don, heel precies en heel erg droog, maakt het op veel punten bijzonder grappig, maar het is ook een bijzonder liefdesverhaal.
Hij, een vreemd professortje van alle stielen, zij een compleet gestoord wicht met vaderissues, en ze hebben niets met elkaar gemeen, en net hier bewijst Simsion opnieuw waarom het blind-getrouwd experiment zo vaak op een sisser afloopt: liefde is niet in wetenschap te vangen, niet in je lijstjes, niet in hoe jij je ideale partner ziet.
Let wel, lees het als een zekere vorm van chicklit, het is niet bedoeld als hoogstaande literatuur, een manier om autisme uit te leggen, etc... etc... etc... Erger je ook alsjeblieft niet aan het al te typisch autisme, een beetje zoals Rainman, maar dan wel met heel uitgebreide intelligentie. Het is gewoon de verbinding van twee mensen die op het eerste gezicht helemaal niet voor elkaar gemaakt zijn, en juist hun eigenheid maakt het verhaal zo bijzonder... Don, die duidelijk autistisch wordt beschreven, een autist die bijzonder precies is, al wordt hij nergens autistisch genoemd, en Rosie op de top van haar Chaos... De een die het strikt altijd volgens de regels probeert te spelen, al lukt hem dat niet altijd door een sociale onhandigheid, en de ander die eigenlijk weinig regels kent... Dan kan je maar uitkomen op een relatie die aan geen enkele regel voldoet.
God, ik vind het zo moeilijk uit te leggen waarom dit boek mij zo aangetrokken heeft, maar op momenten is het hilarisch omdat Don door zijn bijzonderheden soms in rare situaties terechtkomt die dan vervolgens ook in de beschrijving (Don is de ik-persoon in het boek), met zijn eigen logica probeert uit te leggen waarom zijn handelingen normaal zijn in zijn beleving. En het liefdesverhaal vind ik zo mooi, omdat je eerder dan Don en Rosie zelf beseft dat ze verliefd op elkaar zijn, en dus de verwachting al vrij vroeg wordt geschapen, terwijl het voor hen een heel boek nodig heeft.