Na honderd pagina's begint het interessant te worden

Ik heb de neiging te denken dat de boeken van Lize Spit altijd wat korter kunnen, niet dat ze vervelend saai worden, maar gewoon dat ze toch wat korter kunnen.
Hetzelfde met dit boek. Ik moet eerlijk bekennen dat ik het op basis van de eerste honderd pagina's waarschijnlijk maar drie sterren zou hebben gegeven. Maar daarna begon het echt heel goed te lopen.
In dit boek wordt het proces van een man uiterst gedetailleerd beschreven die in een psychose belandt, vanuit het perspectief van zijn geliefde. Ik denk dat dit perspectief bijzonder goed gewerkt heeft. Vaak neigen we om veel waarde te hechten aan ervaringsverhalen om een nauwkeuriger beeld te vormen van een ziektebeeld, maar eigenlijk is de ervaring van de naasten net zo belangrijk en ook pijnlijk omdat ze vaak machteloos moeten toezien hoe hun geliefden pijn lijden.
Waar ik erg van onder de indruk was in dit boek was de liefde die het hoofdpersonage toonde voor de persoon met de psychose. Ik had het gevoel: wat een prachtig mens, en... Zo'n lief zou ik ook wel willen. Daarom kon ik ook zo meeleven met haar.
Opnieuw een aanrader, en misschien vond ik het wel beter dan "Het Smelt".