Een boek die je op een boerse manier de tragiek van het leven leert

Ik ben geen voorstander van boeken die geschreven zijn van mensen die in een andere kunst uitblinken. Het wil namelijk niet zeggen omdat je enige bekendheid geniet, dat je daarom ook ineens schrijver bent, of kunt zijn.
Toch heb ik genoten van dit boekje, al vraag ik me wel af of dit boekje ook gepubliceerd zou zijn geweest als het op de slush pile terecht was gekomen.
Ik heb Stefaan Degand persoonlijk gekend, we hebben niet meer eigenlijk dan een paar maanden in dezelfde klas gezeten, en als ik hem beschrijf dan beschrijf ik hem altijd als een persoon met bijzonder weinig schroom... Als we van de dansles terugliepen naar het hoofdgebouw dan was hij de enige die je hoorde, hij was dan opera aan het zingen. Of als iets gevraagd werd in de toneelles dan leek het voor hem een kwestie van een knop om te draaien om die rol te spelen. Ik benijdde hem, want ik had steeds meer vrees om te spelen.
En juist nu, in dit boekje merk je dat ook Stefaan Degand met dezelfde onzekerheden en twijfels heeft gekampt als elk beginnend acteur.
Toch merk je vooral zijn intense manier van leven op. Hoe intens hij liefheeft, intens verdriet ervaart. Dat doet hij op de typische boerse Stefaan Degand-manier, en ja, zonder schaamte... Als hij in zijn broek heeft gekakt dan vertelt hij dat ronduit in dit boekje, wij zouden twee keer nadenken voordat we dat aan onze innige vrienden zouden vertellen, hij vertelt het aan de wereld.
Het boekje laat je lachen... maar ook huilen... Vooral als eerst zijn moeder sterft en acht maanden later zijn vrouw, geheel onverwachts, terwijl ze zes maanden zwanger is van hun tweede kindje en de beslissing moet nemen wat er met dat kind moest gebeuren... Daar houd je het gewoon niet droog.

Verder heeft de vorm van het verhaal weinig indruk op mij gemaakt... Waarom sommige woorden opeens in een groter lettertype moesten of waarom Stefaan Degand blijkbaar de punt nog niet geleerd heeft. Ik vermoed dat hij hiermee kunstig wilt overkomen, maar op mij komt het vrij gemaakt over.

Toch vijf sterren want de zinnen zijn mooi, en het verhaal aangrijpend. Ik heb er dus wel van genoten, en heb waar ik het nodig vond, dan wel zelf de punten ingevoegd.