een krachtig verhaal over (zuster)liefde

“Helemaal dood bestaat niet”, leest als een trein, laat daar geen misverstanden over bestaan. Erika Van Dalen heeft een bijzonder mooie schrijfstijl. Het lijkt alsof er bij elk woord is nagedacht waar hij in de zin past en of hij überhaupt in die zin past. Dat maakt dat het lijkt alsof er, buiten enkele uitzonderingen, geen woord in dit boek teveel staat. En dat is een mooi toemaatje, al had het boek mijn interesse niet gewekt door de schrijfster, of de schrijfstijl, maar door het onderwerp. Eerst en vooral vind ik de titel prachtig gekozen “Helemaal dood bestaat niet”, dat trok meteen al mijn aandacht. In het boek wordt trouwens ook uitgelegd hoe de schrijfster aan deze titel kwam. Maar, toen ik het onderwerp las: de dood, meer bepaald de zelfmoord, van een zuster was ik bijzonder geboeid. Eerst en vooral hebben we de neiging een boek over zelfmoord vaak te schrijven vanuit het perspectief van de persoon die zelfmoord wil plegen. Ik denk dat dit in hoofdzaak vooral komt omdat we (als schrijvers) vaak denken dat daar de meeste drama te bespeuren valt. In het hoofd van de zelfmoordenaar moet er op dat moment bijzonder veel omgaan. Maar de naasten hebben vaak evenveel drama op dat gebied als de persoon die middenin de depressie zit die zal leiden tot zijn/haar zelfdoding. Het spreekwoord gaat dat een ouder (laat ik het uitbreiden tot de naaste) niets liever wilt dan dat zijn/haar kind gelukkig is. Als die persoon echter ongelukkig is, wat dan? En daar handelt dit boek over.
Melody, de vertelster van het verhaal, is de zus van Francine, die langzaam, door gebeurtenissen vooral in haar familieleven, wegglijdt in een depressie. Melody verschoont zichzelf niet, wanneer ze in zekere zin eerst en vooral oplossingen aan haar zuster wilt voorleggen die haar helpen om tot rust te komen uit de alternatieve geneeskunde. Als persoon die zelf kampt met gemoedswisselingen kon dit zelfs mij hier en daar wat irriteren, laat staan haar zuster. Tot haar zuster geen andere uitweg meer ziet, en zich van het leven berooft. Vervolgens vertelt Melody welke impact deze vroegtijdige dood van haar zuster op haar heeft, en ze doet dit op een bijzonder eerlijke manier, zonder al te melig over te komen.
“Helemaal dood bestaat niet” is geen vrolijk verhaal. Maar het is wel een eerlijk verhaal met bijzonder veel ontroerende momenten waarin de liefde van een zuster voor haar zuster bijna te proeven is. Zeker een aanrader!

Toch zijn er ook nog enkele “schoonheidsfoutjes die ik wil aanhalen die het verhaal nog beter hadden gemaakt. Zo vind ik de depressie van Francine te plots. Het lijkt wel alsof Francine van de ene op de andere dag depressief is en het leven niet meer aankan. Dat klopt natuurlijk niet. Ten voordele van de vertelster kan ik misschien wel aandragen dat je dit als naaste niet altijd meteen door hebt.
Het stukje die er aan het einde is toegevoegd van de whatsapp-berichten die hebben gecirculeerd tussen de zusters, vond ik geen meerwaarde en vertellen ook niets nieuws. Ik zou dit eerder in het verhaal geïncorporeerd hebben. Het voordeel van het eerder als een appendix aan het verhaal te hangen, is het feit natuurlijk dat je het niet moet lezen. Wel mooi is het laatste gedeelte dat even in de “toekomst” van Melody laat kijken hoe het enkele jaren later met haar gaat, wanneer ze de dood van haar zuster een plaats in haar leven heeft kunnen geven.