Prachtige relaas over generaties heen

Gouden Genen begint aan het begin van de twintigste eeuw waar een jonge, veelbelovende wetenschapper de eerste stappen zet om de mens te verbeteren om twee generaties later zijn verhaal te eindigen bij enerzijds zijn zoon en anderszijds Tom, de beste vriend van zijn zoon, beiden bedreven in de geneteca, waarvan Tom twee kinderen met gouden genen heeft. Uiteindelijk komt in het Cuba van de jaren '70 alles op zijn plaats terecht.

Dit prachtig verhaal wordt met finesse historisch neergezet in de twintigste eeuw. We beginnen met Jacob, een joodse geleerde die zijn levenswerk bijna ziet gestolen worden door de nazi's om uiteindelijk in het communisme van de jaren '70 te eindigen. Meer dan in veel andere boeken zet de schrijver deze verschillende tijden bijzonder mooi neer zodat je als het ware de tijd inademt. Je ruikt de kroegen van beszet gebied uit de jaren '30 en 40, je hoort de echo's van communistisch Cuba. Of het allemaal historisch correct is, weet ik niet, en zal mij ook een worst wezen, ik ben geen historicus, en ben geen wetenschappelijke verhandeling aan het lezen. Het voelt werkelijk en correct aan.
De liefdesverhalen verheven doorheen dit superspannende boek zijn ietwat cliché, maar o zo mooi, en het gaat altijd om de ware liefde. Ja cliché, maar is het niet prachtig om uiteindelijk de liefde van je leven te ontmoeten en dat die liefde beantwoord wordt?

Je zou kunnen beargumenteren dat de tijd iets te omvangrijk is; we beginnen ergens in de jaren '20 wanneer een jonge professor pas zijn voeten door de deur van de geneticawereld zet, om ergens te stoppen aan de andere kant van de wereld te midden het communisme. Maar Xavier Graeff schrijft het zo mooi neer, en schetst de tijd zo mooi dat je als het ware zelf als jonge man in de jaren '20 geboren wordt om uiteindelijk bij het sluiten van het boek ergens in de jaren '70 te sterven. Het doet me zelfs ietwat denken aan die typische spionage thrillers uit de jaren '70.
Een schat bewaard op 300 stukjes papier.
Ik zou dit boek elke fan van wetenschappelijke fictie aanraden!

Toch ook een noot van kritiek: de bladspiegel had beter gekund; sommige pagina's lijken maar voor de helft of drie/vierden gevuld. Naar het einde toe merk je ook meer (druk)fouten op.