Tja wolven hé ;)

Moest ik enkel de eerste honderd pagina's gelezen hebben zou ik denk ik maar drie sterren hebben gegeven. Ik moest even in het verhaal komen, vooral de stukken rond de wolf vond ik niet zo interessant, en ik kon nog niet echt de link leggen waartoe het zou leiden. Dat verandert wanneer Het meisje en de wolf elkaar ontmoeten, dan spint er zich een heel mooi verhaal rond de vriendschap van de wolf en het meisje in een hachelijke situatie voor beiden, namelijk een oorlog die ze allebei liever niet zag leven.

Het boek is geschreven op de typisch onschuldige manier van Judith Visser, met een liefde voor haar personages die ook op jou als lezer overspringt. Maar bij mij heeft dat even tijd nodig om eraan te wennen. Die onschuldige manier is zo anders dan de meeste fictie-auteurs, en ik ben het dan ook niet gewend. En dat er natuurlijk een wolf in voorkomt, is niet zo vreemd als je Judith Vissers fascinatie met wolfshonden kent.
Ik vind het verder zeer moeilijk iets over het boek te zeggen zonder veel van het plot weg te geven.

Ook mooi is het einde waar ze een link maakt met haar autofictieve boeken over Jasmijn Vink.