Lezersrecensie
Twee mannen in gevecht met zichzelf
Het boek begint op januari 1943. Je stapt als lezer midden in het hoofd van iemand die op het punt staat zelfmoord te plegen. Een pittig begin!
Vervolgens is het maart 1943 en volg je Alexander de Raaf, een jongeman die na een “ongeluk” zijn geheugen kwijt is. Behalve zijn broer is er geen verdere familie die zich om hem bekommert, de schande van zijn zelfmoordpoging drukt een stempel op zijn blijkbaar hoog aangeschreven familie. Alexander weet alleen dingen uit het verleden omdat zijn broer Theo ze hem heeft verteld of laten zien op foto’s. Na een aantal weken in een ziekenhuis wordt hij ondergebracht in een rusthuis.
“Stuk voor stuk kinderen uit grootste families, weggestopt waar niemand ze kon vinden”
Waarom heeft hij een zelfmoordpoging gedaan? En was er nou iemand die hem probeerde te stoppen? Alexander is vast besloten zijn geheugen weer terug te krijgen en hoopt dat hij daar in het rusthuis de juiste hulp bij krijgt, maar of dat zo is…
Het ene hoofdstuk volg je Alexander en het andere volg je Abel Emonts, beginnend in november 1942. Abel is een Joodse man, een veertiger die samenwoont met zijn oude jeugdvriend Walther. Waar Abel een beetje naïeve man is, is Walther een man die zijn eigen grenzen niet kent.
“Ik leek de enige die Walther zag zoals hij werkelijk was. Niet de bullebak, maar een man die even bang was als ik.”
Het is in deze periode dat de wereld van Abel volledig instort, hij heeft geen idee meer wie hij kan vertrouwen! Zijn wereld staat totaal op zijn kop als hij merkt wat er om hem heen is gebeurd de afgelopen tijd en hij voelt zich vreselijk schuldig… Wanneer hij echter twee geheel verschillende jonge mannen ontmoet hoopt hij dat hen kan vertrouwen ondanks dat hij weinig tot niets van hen weet. Samen zullen ze verregaande beslissingen gaan nemen…
Het is niet zozeer een oorlogsroman, alhoewel het verhaal er midden in speelt en alles wat er gebeurt is ook een direct gevolg van de oorlog, maar meer een psychologische roman. Het is vooral een verhaal over vriendschap, verraad en vertrouwen: kun je überhaupt iemand vertrouwen tijdens een oorlog? Doordat het verhaal ieder hoofdstuk wisselt van perspectief en vaak ook tijd is het soms lastig te volgen maar het maakt je ook wel steeds nieuwsgieriger naar de relatie tussen Alexander en Abel. Beide mannen zijn in gevecht met zichzelf; Abel om alles wat hij weet, Alexander om alles wat niet meer weet. In het begin is het verhaal wat traag en dat is jammer, maar misschien komt dit omdat je nog niet precies begrijpt wat de twee mannen met elkaar te maken hebben. Het taalgebruik en zinsopbouw zijn soms wat netjes, misschien wel wat ouderwets, wellicht dat dat beter past bij de tijd waarin het verhaal zich afspeelt maar het maakt dat het ook wat afleidt. Over het geheel gezien zeker een bijzonder boek waar je wel even de tijd en de rust voor moet vinden want het is zeker geen luchtig en licht verhaal.
Een debuut dat smaakt naar meer!
Vervolgens is het maart 1943 en volg je Alexander de Raaf, een jongeman die na een “ongeluk” zijn geheugen kwijt is. Behalve zijn broer is er geen verdere familie die zich om hem bekommert, de schande van zijn zelfmoordpoging drukt een stempel op zijn blijkbaar hoog aangeschreven familie. Alexander weet alleen dingen uit het verleden omdat zijn broer Theo ze hem heeft verteld of laten zien op foto’s. Na een aantal weken in een ziekenhuis wordt hij ondergebracht in een rusthuis.
“Stuk voor stuk kinderen uit grootste families, weggestopt waar niemand ze kon vinden”
Waarom heeft hij een zelfmoordpoging gedaan? En was er nou iemand die hem probeerde te stoppen? Alexander is vast besloten zijn geheugen weer terug te krijgen en hoopt dat hij daar in het rusthuis de juiste hulp bij krijgt, maar of dat zo is…
Het ene hoofdstuk volg je Alexander en het andere volg je Abel Emonts, beginnend in november 1942. Abel is een Joodse man, een veertiger die samenwoont met zijn oude jeugdvriend Walther. Waar Abel een beetje naïeve man is, is Walther een man die zijn eigen grenzen niet kent.
“Ik leek de enige die Walther zag zoals hij werkelijk was. Niet de bullebak, maar een man die even bang was als ik.”
Het is in deze periode dat de wereld van Abel volledig instort, hij heeft geen idee meer wie hij kan vertrouwen! Zijn wereld staat totaal op zijn kop als hij merkt wat er om hem heen is gebeurd de afgelopen tijd en hij voelt zich vreselijk schuldig… Wanneer hij echter twee geheel verschillende jonge mannen ontmoet hoopt hij dat hen kan vertrouwen ondanks dat hij weinig tot niets van hen weet. Samen zullen ze verregaande beslissingen gaan nemen…
Het is niet zozeer een oorlogsroman, alhoewel het verhaal er midden in speelt en alles wat er gebeurt is ook een direct gevolg van de oorlog, maar meer een psychologische roman. Het is vooral een verhaal over vriendschap, verraad en vertrouwen: kun je überhaupt iemand vertrouwen tijdens een oorlog? Doordat het verhaal ieder hoofdstuk wisselt van perspectief en vaak ook tijd is het soms lastig te volgen maar het maakt je ook wel steeds nieuwsgieriger naar de relatie tussen Alexander en Abel. Beide mannen zijn in gevecht met zichzelf; Abel om alles wat hij weet, Alexander om alles wat niet meer weet. In het begin is het verhaal wat traag en dat is jammer, maar misschien komt dit omdat je nog niet precies begrijpt wat de twee mannen met elkaar te maken hebben. Het taalgebruik en zinsopbouw zijn soms wat netjes, misschien wel wat ouderwets, wellicht dat dat beter past bij de tijd waarin het verhaal zich afspeelt maar het maakt dat het ook wat afleidt. Over het geheel gezien zeker een bijzonder boek waar je wel even de tijd en de rust voor moet vinden want het is zeker geen luchtig en licht verhaal.
Een debuut dat smaakt naar meer!
2
Reageer op deze recensie
