Symboliek

De prins van trots is niet bepaald een zoetgevooisd sprookje. Kerri Maniscalco weet er vanaf het begin dan ook een aantal pittige emoties in te gooien. Vervolgens beschrijft ze de wereld waarin Emilia is beland heel sfeervol. Het landschap is een indrukwekkende beleving. Ook in dit deel is de verhaallijn doorspekt met het Zeven Zonden- thema.
De personages Afgunst, Gretigheid, Hebzucht, Ledigheid en Lust komen mondjesmaat voorbij. Personages Toorn en Trots voeren de boventoon. Emilia en Vittoria worden nog beter uitgewerkt, ook al speelt Vittoria meer een rol aan de zijlijn nu ze niet meer leeft. Er zullen nogal wat occulte zaken aan bod komen. Nog voordat de lezer op de helft is, rolt er een bevestigende wending het verhaal binnen. Enkele scenes doen denken aan de klassieker Het spook van de opera.
Omdat Emilia niet echt een gedegen plan heeft, en er weinig aanwijzingen zijn naar Vittoria’s moordenaar, blijft het voor lezers giswerk naar de richting waarin de schrijfster stuurt. De algehele verhaallijn smaakt nog altijd naar Italiaanse cultuur, al wordt er deze keer niet aan de lopende band gekookt. Koken voor Emilia is natuurlijk nog altijd een ontspannende bezigheid. Ze is en blijft in hart en nieren een heks natuurlijk. De ambiance van het verhaal blijft hoe dan ook duister, grimmig, en ongeremd. Emilia houdt er nogal spicy ideeën op na. Ondanks dat dit boek de lezer een langzame leeservaring geeft, weet de schrijfster veel dingen intrigerend te brengen. Extra grimmig wordt het wanneer er gerefereerd wordt naar de Vier Ruiters van de Apocolypse. De symboliek is op meerdere punten sterk aanwezig. Het verhaal is een lust voor lezers die het heerlijk vinden om over de geheimzinnigheid dat een magische bibliotheek heeft, te lezen.
Naar gelang het voortkabbelt brengt de auteur het steeds meer naar een pikanter niveau. Dit is misschien niet voor iedereen weggelegd, al worden deze scenes smaakvol weergegeven. Het gaat uiteindelijk om een grotere onthulling dan gedacht. Tot het laatste moment spannend, al weten we natuurlijk allang dat het nog niet helemaal over is. Het is een ware guilty pleasure voor de liefhebbers van het genre.