Maakt stemmig, maar blijft moeite waard

De relatie tussen twee protagonisten worden door Stan Geerdink onder de loep gelegd in Vera. Hoewel de lezer er even in moet komen, is de schrijf- en vertelstijl ronduit prachtig. De auteur weet zijn lezers in het verhaal te houden. Hoewel er soms een, zoals de protagonist zelf zegt, nutteloos onderwerp voorbijkomt, bevat dat thema juist een diepzinnig inzicht. Het geeft te denken over hoe je het beste om kunt gaan met bepaalde mensen. Lezers kunnen weleens leren zich minder van andermans visies aan te trekken, en meer voor jezelf te gaan denken en leven. Een mooie boodschap. De auteur neemt zijn lezers mee naar het verleden, waarin duidelijk wordt hoe Jasper Vera heeft leren kennen, en wat voor uitdaging het was om haar voor zich te winnen. Hierbij ontdekt hij dat hij ook een rivaal heeft. Er is niet echt iets in de haak met deze rivaal, want Vera schijnt nogal nerveus van hem te worden, waardoor de lezer zich gaat afvragen, of Vera toch niet liever bij Jasper wil zijn. Ondertussen probeert Jasper in het heden opnieuw in contact met Vera te komen, want als het aan hem ligt, is deze relatie nog lang niet voorbij.
De symboliek ligt hem in de goudvis, die telkens na het opnieuw aanschaffen, doodgaat. Dit kunnen lezers als een metafoor opvatten voor Jaspers huidige situatie. Je zou zeggen dat het verhaal uiteindelijk goed zal komen, omdat Jasper en Vera juist bij elkaar horen. Op een bepaalde manier is dat ook zo, al is dat op een hele andere manier dan dat de lezer in de eerste plaats zal denken. Een serene verhaallijn, ondanks enkele spannende momenten. Een boek dat de lezer enigszins stemmig maakt, maar waardoor het boek niet minder werd bevonden. Zeer de moeite waard.