Iets aandoenlijks

In Genezer van de troon volgen lezers Dianthe, een jonge Fey die in een afgelegen bos woont vanwege haar helende gave. Lieze Clerix is meteen een boeiende vertelster vanaf de eerste bladzijde, met een manier van schrijven dat een serene uitstraling heeft. Een interessante draai is dan ook hoe de auteur extra pit aan Dianthe’s karakter geeft, door daadwerkelijk te laten zien hoe ze bijvoorbeeld smeerseltjes en medicijnen maakt. Boeiend om te zien hoe zo’n karakter van een kalme medicijnmaker kan transformeren naar een doortastende bevelen gevende genezeres. De lezer krijgt ook snel een gedegen beeld van de wereldbouw. De protagonist woont tussen de mensen, en is daar ook in opgegroeid. De grenzen tussen mens en Fey blijkt streng te worden bewaakt. Dit levert echter wel enkele vragen op. Waarom woont zij niet meer bij het volk van de Fey? Haar adoptieouders zijn immers allang uit beeld. Het is heel jammer dat haar verdere achtergrondverhaal hierin ronduit onduidelijk blijft en niet goed verder uitgewerkt blijkt te zijn.
Het valt de lezer op dat Clerix niet altijd even consistent met de details is, en lezers zullen enigszins vraagtekens hebben bij de personageontwikkeling. Al dan niet kleine foutjes in de verhaallijn werden betreurenswaardig en ook een beetje slordig bevonden. Het voelt voor de lezer wat ongepolijst aan. Daarnaast wordt het menselijke volk in dit boek voortdurend weggezet als nare wezens. We begrijpen dat er slechteriken moeten zijn om een verhaal enige balans te geven, al denken we dat in deze context de auteur wat overboord is gegaan met de menselijke booswichten in het verhaal. Ondanks dat hier en daar wat problematische details zijn opgedoken, heeft het verhaal ook iets aandoenlijks, en willen lezers onverhoopt weten of het recht uiteindelijk zal zegevieren. Het einde voelde helaas een beetje afgeraffeld aan, waardoor de lezer opnieuw het gevoel krijgt dat enkele vragen onbeantwoord zijn gebleven.