Inferno

Alexander Olbrechts laat De Lucifermoorden op de negende dag beginnen. Lezers worden direct het verhaal ingetrokken, en het verhaal laat niet meer los. Er is meteen sprake van harde actie, die eindigt in een cliffhanger. Vervolgens gaat het verhaal vanaf dag nul verder. Er wordt dus een duidelijke tijdspanne bepaald, dat de uitdaging bij de lezer geeft om zelf de zaak uit te dokteren. Lezers merken al snel dat het niet bepaald over Het meisje met de zwavelstokjes gaat, want zoals we inmiddels weten doet Olbrechts niet bepaald aan het herschrijven van alom bekende sprookjes, die vaak in een zachter jasje worden gestoken. Zijn manier van vertellen kan hard overkomen, ook al weet hij tegelijkertijd te polijsten met een meer droge, naar humor neigende ondertoon. Daarnaast weet hij moeiteloos uitleg te geven, aan voor de lezer nog onbekende begrippen. Inmiddels is het wel opgevallen dat de protagonisten in de eerdere boeken over De Mythosmoorden al eens zijn opgedoken in de verhaallijn, en de lezer leert hen dan ook nog beter kennen, vooral als het om het achtergrondverhaal van Lucas gaat, waarbij het onderwerp viriliteit niet onvermoeid blijft. De auteur schuwt tevens een vleugje diversiteit niet, en stipt homohaat aan. Dit geeft stof tot nadenken. Daarnaast wordt er aangesneden dat familie en geliefden moeite met de zorg van ernstig zieken kunnen hebben. Dit kan enige herkenning hebben.
De schrijver bouwt de spanning binnen de verhaallijn vakkundig op, en dit wordt op een zeer berekenende manier gedaan. Thema’s zoals zorgwekkende indoctrinatie, wraak, en religie worden al net zo vurig aangewakkerd. Echter, ervaren thrillerlezers kunnen bepaalde aspecten in de verhaallijn ruimschoots aanvoelen. Dat de zogenoemde copycat Lucifermoordenaar afstamt van de originele jaren ’80 Lucifermoordenaar is één van die dingen die de lezer wel snel doorziet bijvoorbeeld. De lezer kan aan de hand hiervan een simpele verbinding voor een mogelijke ontknoping maken. Olbrechts weet zijn lezers tekens weer genadeloos in zijn ijzeren greep te houden, want de speculerende lezer wil natuurlijk onverhoopt weten of er een gelijk te behalen valt. Een boek waarin blijkt dat spelen met vuur altijd eindigt in een pijnlijk, al dan niet afgewikkeld inferno.