Melancholieke tijdsgeest

Een hanger met een robijn wekt de interesse in Het geheim bij het meer van Louise Douglas. De auteur neemt haar lezers in de eerste plaats mee naar de tijdsgeest van 1931. Een sfeervolle beschrijving van de omgeving boeit de lezer moeiteloos, en smaakt naar meer.
Dan draait het perspectief naar de tijdsgeest van 1961, waaruit des te meer blijkt dat de auteur een gepassioneerd vertelster is. Zonder moeite wordt er in het karakter van Amy gekropen. Het is aan de melancholieke en serene kant, waarbij de dood een zeer prominente rol heeft gekregen. Het verhaal geeft zelfs al meteen veel stof tot nadenken. Er zit tevens een griezelig paranormaal tintje aan, zonder dat dit direct wordt gezegd. Emoties worden aannemelijk en herkenbaar zichtbaar gemaakt.
Er is aandacht voor armoede, en welk effect dit op het menselijke gemoed kan hebben. Psychische problemen en rebellie zijn twee dingen die in de verhaallijn hand in hand gaan. Het gaat over een gemeenschap die tot op zekere hoogte de rode vlaggen negeert. Handelen in het eigenbelang is hen ook niet vreemd. Men houdt zich liever bezig met de roddels en houden zo de schaamte in de hand. Lezers zullen zich gaan afvragen wie de echte monsters zijn.
Al snel blijkt dat de verhaallijn een klassieke insteek heeft. Omdat er in die tijd veel van dit soort gevallen waren, dreigt het plot hierdoor ook een beetje voorspelbaar te zijn geworden, al heeft dit het verhaal niet minder emotioneel gemaakt. Het is een verhaal dat goed werd afgewerkt. Het is een stemmingmaker, waar lezers maar beter op voorbereid kunnen zijn.