Enerverende reis

De lezer kruipt meteen in het hoofd van Kingfisher in de proloog van Brimstone. Callie Hart weet weer dat typisch duistere sfeertje in Kingfisher’s gedachten te vangen. De omgeving van Ammontraíeth weet de auteur op een griezelige manier te beschrijven. De wereld, Yvelia, wordt verder uitgewerkt. De dynamiek tussen Kingfisher en Carrion is opmerkelijk. Het contrast tussen Kingfisher en Carrion kan bijna niet groter zijn, want Kinfisher is zijn ernstige zelf ten opzichte van Carrion. Saeris, nu een hybride, een kruising tussen een Fae en een vampier, kan nog altijd het kwikzilver tegen haar horen praten. Lezers leren tevens een aantal nieuwe, interessante karakters kennen. Deze karakters ontwikkelen zich echter gestaag, maar geven het doel van Saeris en Kingfisher de nodige ondersteuning.
Opnieuw is de auteur een boeiende vertelster gebleken, zonder dat het een infodump is geworden. Macht en corruptie steken al snel de kop op. Het thema hongersnood en armoede zijn nogmaals prominent aanwezig. Het onderwerp schulden is ook een onderwerp dat veelvuldig in de verhaallijn wordt aangestipt. Zoals we van de schrijfster tevens gewend zijn, neemt ze geen blad voor de mond in haar spicy omschrijvingen, zonder dat het vulgair wordt. Daarnaast kan een scene rauw en bloederig overkomen. Ze is een ster als het om uiterlijke details van haar karakters gaat, en de personages worden naarmate het verhaal vordert, verder ontwikkelt, waarbij we vooral meer te weten komen over Kingfisher
Ook wordt het magiesysteem stukje bij beetje duidelijk. Het is interessant dat er levende attributen in de verhaallijn voorkomen, en uiteraard is het kwikzilver nog altijd erg aanwezig in de magie. En ook bijzonder: wapens hebben een eigen persoonlijkheid. Naarmate het verhaal vordert krijgt het een subtiel politiek randje. Er is ook sprake van een duistere magiesoort, die voor een mysterieuze ziekte in Yvelia zorgt, en ook is de wereld ineens voorzien van geïnfecteerde bloedzuigers.
Er zijn van die momenten dat Saeris zich bij zichzelf afvraagt of het fenomeen normaal eigenlijk wel bestaat. Uiteraard zijn de magische elementen voor een gewoon mens verre van normaal, al geeft de magie ook in dit boek er weer een uitermate bijzondere draai aan. Daarnaast weet Callie Hart haar droge humor met haar meest losgeslagen karakter Carrion telkens weer opmerkelijk te timen. Om die momenten moet de lezer toch even onverhoopt grinniken.
Na een enerverende reis komen lezers ineens meer te weten over Kingfisher. Opnieuw een boek om je in vast te bijten.