Antagonist heeft laatste woord

Een nieuw boek uit het universum van De Kronen van Nyaxia begint met een gevallen uitverkorene, en werd het eerste deel van Het Schaduwwezen Duet gedoopt. Met The Songbird and the Heart of Stone weet Carissa Broadbent opnieuw haar lezers te boeien. Het verhaal is opgedeeld in zeven delen.
De lezer volgt Mische, een Dageraaddrinker, die gevangen is genomen, omdat zij zijn vampiers zoon vermoordde. Het verhaal belicht de zogenoemde Schaduwwezen- bloedlijn, waarin verraad en wraak niet zullen worden geschuwd. De regels voor dodenbezwering zijn dan ook in deze wereld streng. Het gaat over onvolmaakte sterfelijke emoties, zoals liefde, lust, verdriet, en woede.
In deze wereld spelen vijf elementen een rol. De lezer kan deze elementen als Heiligdommen interpreteren. Het heeft daardoor een beetje een religieuze insteek, maar niet zoals de lezer religie zal kennen. De intermezzo’s laten een interessant coming-of-age verhaal zien. Dit maakt de verhaallijn ook extra boeiend, want het geeft de lezer tevens een gedegen beeld van hoe iemand zo uiteindelijk is geworden. Hoewel het personage stevig door de jaren heen gehard is, kunnen lezers moeiteloos haar emoties en gevoelens peilen. Als je op het punt staat een god te doden, dan is een overdaad aan emoties wellicht ook niet handig. Er is zo nu en dan enige actie, waarbij de omgeving nog wel eens veranderd, en dit op een luisterrijke manier tot uiting komt. Het doet op een bepaalde manier denken aan de negen cirkels van de hel. Het enige verschil hierin is dat de hel waar Mische doorheen gaat, Heiligdommen zijn. Rechtvaardigheid is dan ook een veelbesproken thema in dit boek. Op de één of andere manier is Het Schaduwwezen Duet heel anders dan de eerste twee boeken over Nyaxia. Soms lijkt het alsof er opvallend weinig gebeurt, op enkele bloederige scenes, en wat summiere spice na dan. Op sommige momenten is het ronduit lastig om een gedegen klik met de karakters te krijgen. Het is zogezegd wat aan de milde kant.
Het eindigt in een niet verrassende wending, want aan het begin van het verhaal wordt tenslotte al aangegeven dat het voor de protagonist niet fleurig zal eindigen. In deze verhaallijn lijkt de antagonist het laatste woord te hebben, en dat suggereert dat er wellicht nog een boek over Nyaxia op de stapel ligt. Voor de echte liefhebbers misschien niet helemaal datgene wat men van Broadbent verwachten zal, al is het toch de moeite van het lezen waard.