Iemand levend villen

Met een kort, maar krachtige proloog weet Grady Hendrix meteen de aandacht en de nieuwsgierigheid van zijn lezers te trekken in The Southern Book Club’s guide to Slaying Vampires. Hij neemt de lezer mee naar november 1988, waarin men Patricia, een huisvrouw die een boekenclubje runt, leert kennen. Moeiteloos weet hij de sfeer van elke tijdsgeest in de verhaallijn te vangen. Het verhaal wordt heel toepasselijk opgedeeld in (bekende) boektitels, die de vrouwen van het morbide boekenclubje zullen lezen.
Het wordt al snel duidelijk dat de auteur een specialiteit heeft, en dat is lichaamshorror. Hij weet daarmee zijn lezers telkens weer de koude rillingen te bezorgen. Er gebeuren opmerkelijk vreemde dingen, en hoewel lezers niet meteen een vinger zullen kunnen leggen op waar het allemaal exact naartoe zal gaan, worden lezers juist aangemoedigd om verder te lezen. Sommige scenes zijn zodanig bizar, dat het menig horrorliefhebber eerder opmontert, dan daadwerkelijk laat gruwen. De manier hoe de auteur de morbide gebeurtenissen omschrijft komt over alsof het allemaal de normaalste zaak van de wereld is. Er gebeuren dingen die de lezer niet helemaal zal verwachten. De context en uitleg hiervoor duikt pas in een latere scene in het boek op. Het leggen van verbanden duurt dan ook even, al is dit voor gedreven horrorliefhebbers die van vreemde dingen houden, natuurlijk ronduit fascinerend. Het is wellicht niet een grote verrassing dat er een nogal opvallend figuur het boek domineert, maar of dit monster zich als een vampier laat bestempelen, dat zal de lezer voor zichzelf kunnen bepalen. Wel zitten er duidelijke verwijzingen naar de alom bekende klassieker van Bram Stoker in verweven. Daarnaast is het handig om te weten dat lezers een sterke maag nodig zullen hebben, want Hendrix weet de nodige blood&gore moeiteloos in zijn werk te vangen.
Pas aan het einde wordt duidelijk waarom men spreekt van een handleiding in het verslaan van de vampier. De auteur geeft daarmee een wel heel letterlijke verwerking aan de uitspraak “iemand levend villen”, al gaan lezers ook nadenken over het fenomeen dat levende doden wellicht niet meer helemaal levend gevild kunnen worden. Een boek dat op een sinistere manier tegelijkertijd doorspekt is met hele foute humor, en dat zullen lezers gaan waarderen of juist onbegrijpelijk vinden. Het is griezelen met een bijzonder droog randje.