Kan geen geestelijke voorbereiding tegenop

Alexander Olbrechts is heel direct in de opening van De valhallamoorden. Hij is meteen visueel ingesteld als het al om enkele gruwelijkheden gaat. Hij kruipt zonder moeite in zijn personages en slachtoffers. De auteur ontpopt zich meer en meer als de Vlaamse Stephen King: al dan niet subtiel recyclet hij eerdere karakters uit zijn oeuvre tot nu toe. De personages zijn dus geloofwaardig neergezet. Dat het zoontje van Sam, de journalist, ongegeneerd zijn ouders kopieert als het op vloeken aankomt, hoe zij weer op hun beurt, al dan niet krampachtig, het joch toch proberen op te voeden, zijn signalen hoe menselijk de auteur zijn karakters heeft weten te maken. Zoals ook in het eerste boek is er weer sprake van een gepaste symboliek, die boven elk nieuw hoofdstuk wordt uitgebeeld.
Uiteraard houdt de auteur er ook een luchtige humor op na. Katten met namen die naar pijnstillers refereren, details op mokken die verwijzen naar de onkunde van bepaalde rollen, zijn goed uitgedachte extraatjes voor net dat beetje meer body in het verhaal. Het maakt het ook wat alledaagser, ook al zijn de moorden in kwestie niet bepaald alledaags te noemen.
Hoewel lezers kunnen voelen waar hij één van zijn karakters naartoe stuurt, komt de klap vooralsnog hard aan. Een scene dat iedereen in één keer laat beseffen dat sommige trauma’s echt te diep verankerd zitten. Het thema zelfdoding is in deze context dus onvermijdelijk, en omdat dit als een trigger kan fungeren, is enige waarschuwing op zijn plaats.
De wendingen volgen elkaar in hoog tempo op, waarin de tijd een wel heel opmerkelijke rol speelt, zowel in de rode draad als in symbolisch opzicht. Het is dan ook niet een boek om te lezen wanneer men niet in de juiste mindset is. Fans kunnen veel van de schrijver verwachten, al kan hier geen gedegen geestelijke voorbereiding tegenop. Net wanneer men denkt dat het allemaal naadloos op zijn plek is gevallen, plakt de auteur er nog een slim staartje aan vast in het kader van wordt vervolgd. Gegarandeerd dat als je nog geen fan was, je nu dus zeker wel een fan bent.