Bedachtzame tijdsymboliek

De vraag rijst meteen in Tussen de dagen of Luc Vandromme er direct een bizar gruwelijke voorspelling heeft in gegooid. Het laat de lezer hoe dan ook aan het boek gekluisterd zijn, en dat gebeurt op een serene, overpeinzende manier, waarbij de vraag wordt gesteld, wie Mauro uit het heden en Misa uit 1560 daadwerkelijk zijn. Er schemert enige beklemming door, waarbij de auteur een bepaalde sfeer heeft weten te vangen. Echter, sommige boeken hebben op de lezer als uitwerking dat geduld beloond zal worden. Ook in dit boek zal de lezer even moeten afwachten waar de auteur ons naartoe zal brengen. Eenmaal op pad kan men het verhaal helemaal niet meer zo makkelijk wegleggen, omdat het verhaal zich op een opmerkelijke manier ontvouwt. De symboliek van met name de mussen, vormen tevens de connectie tussen het heden en verleden.
De schrijfstijl is niet alleen heel bedachtzaam, de schrijver weet het zodanig te omschrijven, dat de lezer zich vanzelf gaat wanen in de omgeving waar hij over schrijft. Lezers willen er dus zijn waarover ze lezen. Zonder letterlijke woorden laat hij tevens op zeer effectieve wijze zien wat er zich onder andere tegelijkertijd in 1560 afspeelt. Zonder dat het dus woordelijk kenbaar wordt gemaakt, kan de lezer moeiteloos aanvoelen waar de auteur op aanstuurt. Men gaat zich realiseren dat de verhaallijnen een geniale manier hebben van het tijdreizen, en bevat een gewaagd concept als het om tijdverschuivingen gaat en het aanpassen van de kalender. De tijdlijnen staan hierbij onherroepelijk met elkaar in verbinding. Hoewel er ook sprake is van een moordzaak, is dit niet de directe reden om dit boek te lezen. Lezers zullen genieten van de luisterrijke vertelstijl die Vandromme hanteert, en worden weggeblazen door een plot dat niet alleen goed op zijn plek valt. Het laat ook nog eens een lang sluimerend euvel bij Mauro oplossen. Een boek dat lezers zeker bijblijft, en de lezer in een lichte staat van bedwelming achter zal laten.