Eigenzinnige diskrediet

Opnieuw neemt Mara Li haar lezers mee op een vurige reis in Sintel en Vuur, het vervolg op Sintel en As. De intonatie van het verhaal is wat aan de deftige kant, ook al kan het hoofdpersonage nog altijd heel eigenzinnig vloeken. Het gaat in deze verhaallijn om erkenning en geboorterecht, en het aanvechten ervan. Er is dus tevens sprake van een zakelijke ondertoon, waardoor de verdere verhaallijn zich traag heeft ontwikkeld. Lezers kennen personage Sintel al een beetje door het vorige deel, waardoor het verhaal toch zonder moeite opnieuw opgepakt kan worden.
Sintel doet er in de eerste plaats alles aan om zichzelf in diskrediet te brengen, vooral ook bij de lezer. Haar zure reacties op andere personages geeft de lezer een bitter gevoel. Door haar ingewikkelde relatie met Baskar kan ze zich daardoor niet vrij uiten en dat heeft haar weer een cope mechanism gegeven. Mogelijk reageert ze op die manier zodat ze wat ze heeft doorstaan een plekje kan geven en om zichzelf tegen verdere ongemakken te beschermen. Heel netjes uitgebeeld.
Daarnaast sijpelt er veel strategie in de verhaallijn door. De protagonist heeft niet alleen een bondgenoot nodig, ze is ook erg koppig als het om een versterkend huwelijk gaat, immers een huwelijk zou haar positie drastisch kunnen versterken. Ze voelt zich dan ook verraden wanneer Baskar onverwacht en onaangekondigd de touwtjes in eigen handen neemt.
Hoewel de aanloop naar Sintels executie wat aan de lange kant is, brengt Mara Li haar lezers op een kalme manier naar een roerig einde, met een vurig warm plot, waarin men kan merken dat dit duidelijk het eindpunt van dit gepassioneerde tweeluik is.