Herkenbare levenslessen, maar net iets meer verwacht van de schrijfstijl

Het fijne leesfragment op de website van de uitgeverij én de supermooie kaft overtuigden mij om De buurtwinkel van tweede kansen te lezen. Dit verhaal valt onder een nieuw genre, ‘healing fiction’. Ik was dus heel benieuwd hoe ik mij na het lezen van dit verhaal zou voelen.

Mevrouw Yeom, de uitbaatster van een kleine supermarkt, heeft een goede band met haar personeel. Haar medewerkers voelen aan als familie. Op een dag krijgt mevrouw Yeom na een diefstal hulp van de dakloze man Dokgo. Als dank mag Dokgo elke dag een gratis maaltijd komen halen in haar winkeltje. Al snel geraakt hij ingeburgerd in de kleine supermarkt en krijgt Dokgo een job aangeboden. Niet iedereen voelt meteen sympathie voor hem. Maar Dokgo blijkt een speciale gave de hebben en de sfeer in de winkel verandert op een zeer positieve manier. Hij weet zowel de klanten als het personeel op een zeer innemende manier te helpen. Maar vindt hij, na zijn alcoholverslaving, ook zelf terug de goede weg in zijn leven?

Het boek begint met een lieve en aangename schrijfstijl, ik voelde meteen sympathie voor Mevrouw Yeom en Dokgo. Inhoudelijk is dit een mooi verhaal met veel levenswijsheid. Het omgaan met vooroordelen, zoektocht naar identiteit en leren loslaten staan centraal in De buurtwinkel van tweede kansen. Ook de thema’s rond alcoholverslaving en armoede komen ruim aan bod. Maar naarmate het verhaal vorderde, kreeg ik er gemengde gevoelens bij. De levensverhalen van de personages zijn net iets te veel uitgesponnen, de conversaties doen soms wat kinderlijk aan, de ‘moraal van het verhaal’ is wat betuttelend naar mijn gevoel. Maar de levenslessen zijn wel voor iedereen herkenbaar en zetten toch aan tot reflectie. Ik zie het verhaal eerder als een wijze parabel, maar had net iets meer verwacht van de schrijfstijl.

Wat heb ik geleerd uit deze ‘healing fiction’… niet te snel oordelen en een constructief gesprek durven aangaan. Dus, wat vind jij van dit boek?