Intens historisch beeld, maar het verhaal raakte mij spijtig genoeg niet echt

“Voor ieder van ons waren de liederen weer anders, omdat al onze voorheens anders waren, en soms was het te veel werk om ze te ontwarren.”

In haar debuutroman neemt Tracey Rose Peyton je mee naar de katoenplantage van de Lucy’s in Texas, midden negentiende eeuw. De Lucy’s willen de plantage winstgevend maken en maken gebruik van slaven. ‘Waar we gaan is nacht’ is het verhaal van zes slaven, zes vrouwen, zes individuen maar met elkaar verbonden in het verlangen naar vrijheid. Ze noemen hun eigenaars ‘De Lucy’s’… naar Lucifer. De betekenis van Lucifer komt trouwens op verschillende manieren terug in het verhaal. “De duivel voor zijn val, de lichtbrenger”. De zes vrouwen proberen ’s nachts samen te komen, ook met slaven van andere plantages, om kracht te vinden in hun rituelen en om plannen te maken. Ze staan voor een moeite keuze. Spannen ze samen tegen de eigenaars of kiezen ze voor gehoorzaamheid? Maar wat zijn de gevolgen als hun verzet zou ontdekt worden? Dat verzet heeft voornamelijk te maken met hun opvolging, met de fokslaaf die voor nieuwe slaven moet zorgen…

Inhoudelijk is dit verhaal absoluut beklijvend en sterk, een heftige historische roman. Het tijdsbeeld, de plaats in de geschiedenis, is best interessant. Het thema is zwaar, maar dit is ook een verhaal over verbinding en vriendschap. En toch had ik moeite met dit boek omdat de schrijfstijl mij minder aansprak. De tijdsprongen en wisselende verhaallijnen haalden voor mij de kracht uit het verhaal. De vrouwen krijgen één stem, maar toch is er ook hun individueel verhaal. Mooi natuurlijk, maar ik kreeg geen voeling met het boek. Dat vind ik best spijtig omdat het thema toch interessant is. Gelukkig zijn er zoveel verschillende meningen en leeservaringen, dus misschien ga jij wel volledig op in het verhaal…

Het mooie ontwerp van de omslag sluit knap aan bij het verhaal, sereen en krachtig… net zoals de zes vrouwen.

“Ze had niets om de navelstreng mee door te snijden en het leek haar heel redelijk om dat ook nooit te doen, om nooit meer dan een armlengte van elkaar verwijderd te worden.”