Spannend vies en meeslepend.

In dit verhaal volg je Nicolas in de laatste dagen voor de verdwijning van de wereld. Nicolas is acht jaar maar door wat hij allemaal in zijn thuis situatie mee maakt al veel ouder van gedrag. Hij is fan van de stripboeken Adelaar, die zijn leven domineren en zeker ook zijn handelen. Via Nicolas krijg je ook door hoe het is om tijdens het verdwijnen voor een baby te moeten zorgen of hoe het is om zwanger te zijn maar niet zeker weten of je je kind ooit te zien krijgt. Wat zal er eerder zijn de baby of het zwarte gat.

In dit apocalyptische boek beschrijft Anne Eekhout, wat er mogelijk met de wereld kan gebeuren als de mensheid weet dat hij binnen een bepaalde tijd dood zal zijn. Haar kijk is beklemmend en sleept je mee in het boek. De wil om meer te weten is constant aanwezig. Ik wil de mensen in het verhaal mee beschermen. Met gelijk de hoop dat als dit echt zou gebeuren de mensheid heel anders zou reageren.

Af en toe merk je hoe jong wijs Nicolas is. ‘Het is het monster dat ik zelf verzin en dat niet echt is, en waar ik trouwens ook al te oud voor ben. Dus ga ik hard aan andere dingen denken. Maar als ik na een tijdje merk dat ik nog niet slaap, is ze er nog steeds.’ Dat is het dus als je niet kan terugvallen op je ouders.

Verder verteld Anne Eekhout heel gedetailleerd over ongeluk en zat ik veel te gruwelen bij erg vieze gebeurtenissen. Er kwam erg veel bloed voor in het boek. ‘Zijn bril hangt vervormd en gebroken aan zijn oor. Uit dat oor loopt een streep bloed naar zijn wang. Een oog is open. Een oog is zwart bloed geworden.’ Voor mij betekende dat niet teveel lezen voor het slapen en zorgen voor eten waar je niet misselijk van word.
Voor mij was dit duidelijk net iets teveel van het goede. De spanning soms echt wat te hoog en de gebeurtenissen te levendig en vies. Al zal dit voor een grote groep mensen zeker niet het geval zijn. Maar mensen die al last hebben van Zelfbeschadiging, of dit van dichtbij hebben meegemaakt zal dit boek toch onder begeleiding moeten lezen. Hier niet over kunnen praten lijkt me echt een stap te ver.
Door het einde bleef ik vooral zitten met de vraag, wat zal ik doen? En daarom zijn er zoveel mensen die preppen. Ik ben er nog niet over uit. En hoop dat nooit te hoeven beslissen.